Ludwinowo (obwód brzeski)
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 1644 |
| Tablice rejestracyjne |
1 |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 52°07′47,23″N 25°10′18,90″E/52,129786 25,171917
| |
Ludwinowo (błr. Людвінава, Людвінова; ros. Людвиново, hist. również Ludwinów) – wieś na Białorusi, w rejonie drohiczyńskim obwodu brzeskiego, około 7 km na południe od Drohiczyna.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Majątek od XVII wieku był własnością rodziny Orzeszków herbu Korab. W 1845 roku właścicielem dóbr był Feliks Orzeszko, po którym dziedziczył jego starszy syn, Piotr (1825–1874), który w 1858 roku ożenił się z Elizą Pawłowską. Eliza, odtąd Orzeszkowa, w czasie powstania styczniowego ukrywała tu Romualda Traugutta, zanim we własnej karecie wywiozła go do Królestwa. Eliza spędziła w majątku 6 lat. Jej mąż Piotr w wyniku carskiego śledztwa został aresztowany i osadzony w więzieniu w Kobryniu, a w 1865 roku zesłany do guberni permskiej[2]. Majątek o powierzchni 1218 dziesięcin został skonfiskowany przez władze carskie i sprzedany Rosjaninowi Pawłowi Kantorowowi, po którym dziedziczył jego syn Mikołaj. Został on zabity przez bandytów w Rohaczowie, gdy uciekał w czasie I wojny światowej przed Niemcami. Od jego spadkobierców majątek kupili Rosjanie, bracia Rozwadowscy, którzy rozparcelowali majątek po I wojnie światowej. Dwór kupił niejaki Wener, który rozebrał większą jego część.
Po III rozbiorze Polski w 1795 roku Ludwinowo, wcześniej należące do województwa brzeskolitewskiego Rzeczypospolitej, znalazło się na terenie guberni słonimskiej (1795–1796), później litewskiej (1797–1801) i grodzieńskiej (1801–1915) Imperium Rosyjskiego.
Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku Ludwinowo znalazło się na terenie Polski, w gminie Osowce w powiecie drohickim województwa poleskiego, od 1945 roku – w ZSRR, od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi.
We wsi leży kamień poświęcony pamięci Elizy Orzeszkowej[3].
Dawny dwór
[edytuj | edytuj kod]Stary, parterowy, drewniany dwór pochodził prawdopodobnie z XVIII wieku[4][5][6]. Nic po nim nie zostało poza resztkami parku i jednym budynkiem gospodarczym[3].
Majątek w Ludwinowie jest opisany w 2. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego w rozdziale o Zakozielu[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Ludwinów na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-09-12].
- ↑ a b Людвиново na stronie Atlas Białorusi. [dostęp 2015-09-12]. (ros.).
- ↑ a b Zakoziel, [w:] Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 2: Województwa brzesko-litewskie, nowogrodzkie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 169–174, ISBN 83-04-03784-X, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ Людвінова, Ludwinowo, Людвиново. W: Леанід Міхайлавіч Несцярчук: Замкі, палацы, паркі Берасцейшчыны. Mińsk: БЕЛТА, 2002, s. 110–111. ISBN 985-6302-37-4. [dostęp 2015-09-12]. (biał.).
- ↑ Людвиново, усадьба Ожешко. W: Анатолий Тарасович Федорук: Старинные усадьбы Берестейщины. Mińsk: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2004, s. 337–339. ISBN 985-11-0305-5. [dostęp 2015-09-12]. (ros.).