Drohiczyn (Białoruś)
Cerkiew Spotkania Pańskiego | |||||
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Obwód | |||||
Rejon | |||||
Populacja (2009) • liczba ludności |
| ||||
Nr kierunkowy |
1644 | ||||
Położenie na mapie obwodu brzeskiego | |||||
Położenie na mapie Białorusi | |||||
52°11′N 25°09′E/52,183333 25,150000 |
Drohiczyn, w latach 1919–1945 Drohiczyn Poleski[2] (biał. Драгічын, Drahiczyn, ros. Дрогичин, Drogiczin) – miasto na Białorusi, w obwodzie brzeskim, siedziba rejonu drohiczyńskiego; do 1945[3] miasteczko w Polsce, w województwie poleskim, siedziba powiatu drohickiego i gminy Drohiczyn[4]; około 14,6 tys. mieszkańców (2010).
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze wzmianki w Metryce Litewskiej. W 1452 występuje jako wieś Dawiaczorawicze w starostwie pińskim, własność królowej Bony. Przebiegał tędy trakt z Brześcia na Wołyń. Siedziba wójtostwa w 1552. Od 1565 w granicach powiatu pińskiego. Miasto hospodarskie Dowieczorowicze lokowane w 1623 roku, położone było w powiecie pińskim województwa brzeskolitewskiego[5]. W I połowie XVII wieku własność Lwa Sapiehy. Następnie przechodzi w ręce Niewielskich, którzy uzyskują dla wsi prawa miejskie i fundują cerkiew.
Po raz pierwszy nazwa Drohiczyn (Dorohiczyn) pojawia się w 1655. W tym roku pojawia się też nazwa Drogiczyn[6]. W 1749 z inicjatywy marszałka pińskiego Orzeszki w miejscowości powstał klasztor franciszkanów.
Miasto lenne położone było w końcu XVIII wieku powiecie pińskim województwa brzeskolitewskiego[7].
Po III rozbiorze Polski od 1795 w składzie Cesarstwa Rosyjskiego. W 1886 w miasteczku powstała stacja kolejowa. W przededniu I wojny światowej funkcjonowały tu fabryka słomkowych kapeluszy, mleczarnia, zakład oczyszczania kredy i młyny.
27 lutego 1919 roku zgrupowanie Wojska Polskiego pod dowództwem mjr. Aleksandra Narbutta-Łuczyńskiego odbiło Drohiczyn z rąk bolszewików[8].
Od 1921 miasteczko w Polsce (bez praw miejskich), stolica powiatu drohickiego w województwie poleskim. Miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Drohiczyn.
Od 15 stycznia 1940 w składzie BSRR, stolica rejonu drohiczyńskiego w obwodzie pińskim.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w kwietniu 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1500 osób. 15 październik 19421 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano obok dworca kolejowego i na Bronnej Górze[9].
Nieopodal Drohiczyna, w majątku Ludwinowo, mieszkała w latach 1858–1864 Eliza Orzeszkowa.
Ekologia
[edytuj | edytuj kod]Po awarii elektrowni atomowej w Czarnobylu (1986) rejon drohiczyński znalazł się w strefie podwyższonej radiacji w związku ze skażeniem cezem-137 (137Cs).
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Kościół katolicki w 1929 r.
-
Budynek starostwa powiatowego w latach 30. XX wieku (Piaski)
-
Kaplica w 1915 r.
-
Kościół w 2013 r.
-
Cerkiew pw. św. Eufrozyny Połockiej
-
Przystanek kolejowy Drohiczyn Miasto
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ W odróżenieniu od Drohiczyna leżącego w województwie białostockim
- ↑ Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej (Dz.U. z 1946 r. nr 2, poz. 5).
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. T. 7: Województwo poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1924, s. 13–14.
- ↑ Stanisław Alexandrowicz, Geneza i rozwój sieci miasteczek Białorusi i Litwy do połowy XVII w., w: Acta Baltico‑Slavica t. 7, 1970, s. 103.
- ↑ Kadrinazi, Kadrinazi: Protestacja żyda Pińskiego... [online], Kadrinazi, 15 czerwca 2019 [dostęp 2019-06-19] .
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 108.
- ↑ Lech Wyszczelski: Wstępna faza walk. W: Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. Wyd. 1. Warszawa: Bellona, 2010, s. 65. ISBN 978-83-11-11934-5.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1352 .
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Drohiczyn (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 150 .