urok

urok (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈurɔk], AS: [urok]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) książk. to, co wywiera przyjemne wrażenie

(1.2) daw. według wierzeń ludowych: negatywna siła magiczna mogąca komuś lub czemuś szkodzić

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	urok	uroki
dopełniacz	uroku	uroków
celownik	urokowi	urokom
biernik	urok	uroki
narzędnik	urokiem	urokami
miejscownik	uroku	urokach
wołacz	uroku	uroki

przykłady:

(1.1) Ta jednoaktówka dodała jeszcze uroku całemu przedstawieniu.

(1.2) Rzuciwszy urok czarownica rechocząc odleciała na miotle.

składnia:

kolokacje:

(1.1) nieopisany / niezwykły urok • tajemniczy urok • uroki wiosny / lata / jesieni / zimy • uroki wsi

(1.2) diabelski / szatański / zły urok • odczyniać / zamawiać urok • zdejmować uroki

synonimy:

(1.1) czar; książk. charme, szarm, gracja, urokliwość, magiczność, powab, wdzięk

(1.2) czar, zło, magia

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) piękno

(1.2) zjawisko nadprzyrodzone

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. uroczysko n, urokliwość ż

przym. uroczy, urokliwy

przysł. uroczo, urokliwie

czas. zauroczyć dk.

związki frazeologiczne:

jak nie urok, to przemarsz wojsk / pot. jak nie urok, to sraczka • na psa urok / przest. na psa uroki • rzucić urok / rzucić uroki

etymologia:

uwagi:

(1.1) częściej w lm

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) charm, attraction; (1.2) spell, hex
• esperanto: (1.1) ĉarmo; (1.2) sorĉo
• karaimski: (1.2) назар
• kaszubski: (1.2) ùrok m, ùrzek m
• osmański: (1.1) آب (âb)
• rosyjski: (1.1) очарование n, обаяние n; (1.2) сглаз m
• szwedzki: (1.1) charm w, tjusning w, tjuskraft w, behag n, attraktion w, grace w; (1.2) förtrollning w, förhäxning w

źródła:

urok (język wepski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) lekcja, wykład

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

ros. урок

uwagi:

źródła: