klątwa
klątwa (język polski)
[edytuj]- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) rel. kara wyłączenia kogoś ze wspólnoty wiernych
- (1.2) życzenie komuś nieszczęścia
- (1.3) daw. przeklinanie, wykrzykiwanie złych słów
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik klątwa klątwy dopełniacz klątwy klątw celownik klątwie klątwom biernik klątwę klątwy narzędnik klątwą klątwami miejscownik klątwie klątwach wołacz klątwo klątwy
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) ekskomunika, wyklęcie, anatema
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- klątwa faraona / klątwa Tutanchamona • klątwa Ondyny • klątwa ludom, co swoje mordują proroki
- etymologia:
- uwagi:
- Forma „klątew” w dopełniaczu liczby mnogiej jest niepoprawna[1][2].
- zob. też klątwa w Wikipedii
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) anathema, excommunication; (1.2) curse, ban; (1.3) curse, oath, becursing, beshrewing, malediction
- białoruski: (1.1) пракляцце n
- esperanto: (1.1) ekskomuniko, anatemo; (1.2) malbeno
- kataloński: (1.1) blasfèmia ż; (1.2) blasfèmia ż
- niderlandzki: (1.1) excommunicatie ż; (1.2) vloek m; (1.3) vervloeking ż
- niemiecki: (1.1) Bann m; (1.2) Fluch m; (1.3) Fluchen n
- rumuński: (1.1) afurisenie
- staro-cerkiewno-słowiański: (1.2) ⰍⰎⰤⰕⰂⰀ / клѧтва ż; (1.3) ⰍⰎⰤⰕⰂⰀ / клѧтва ż
- tuvalu: (1.1) mālaia
- źródła:
- ↑ Hasło „klątwa” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 252.
- ↑ Hasło „klątwa” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 399.