Przejdź do zawartości

Wiesław Gawłowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiesław Gawłowski
Data i miejsce urodzenia

19 maja 1950
Tomaszów Mazowiecki

Data i miejsce śmierci

14 listopada 2000
Białobrzegi

Wzrost

180 cm

Pozycja

atakujący/rozgrywający

Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst.
1969–1980  Polska 366
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
złoto Montreal 1976 piłka siatkowa
(turniej halowy)
Mistrzostwa świata
złoto Meksyk 1974 siatkówka
Mistrzostwa Europy
srebro Belgrad 1975 siatkówka
srebro Helsinki 1977 siatkówka
srebro Paryż 1979 siatkówka

Wiesław Stanisław Gawłowski, ps. Mały lub Gaweł (ur. 19 maja 1950 w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 14 listopada 2000 w Białobrzegach) – siatkarz, trener, mistrz świata z Meksyku i mistrz olimpijski z Montrealu, w reprezentacji narodowej rozegrał 366 spotkań (1969–1980), co do niedawna było rekordem w polskiej siatkówce. Zginął w wypadku samochodowym na trasie ze Słupna do Białołęki koło Płocka, 14 listopada 2000 r.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Józefa i Marii Hajda. W roku 1968 ukończył najstarszą w Tomaszowie szkołę średnią – I LO im. J. Dąbrowskiego. Studiował na AWF-ie w Warszawie, którą ukończył w 1974 roku[1]. Jego praca magisterska nosiła tytuł „Analiza gry reprezentacji Polski w piłce siatkowej mężczyzn na mistrzostwach świata w Sofii 1970”. Napisał ją pod kierunkiem Zygmunta Krausa. Miał żonę Barbarę oraz dwóch synów: Macieja oraz Wojciecha.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Siatkówkę trenował już w szkole podstawowej. Jego pierwszym trenerem był Edmund Wojewódzki. Karierę sportową zaczynał jako siatkarz Lechii Tomaszów Mazowiecki. Z Lechii trafił do AZS AWF Warszawa (1969–1973). Po studiach zasilił szeregi Płomienia Milowice (1973–1980)[1].

Do Reprezentacji Polski trafił w wieku 16 lat. 2-krotny Mistrz Polski (1977, 1979) z Płomieniem Milowice, 3-krotny wicemistrz (1970, 1975, 1976) oraz 3-krotny brązowy medalista MP (1969, 1972, 1974). Z Płomieniem wywalczył Puchar Europy Mistrzów Krajowych (1977/78) oraz zajął 3. miejsce w sezonie 1978/79. Mistrz świata z Meksyku (1974), 3-krotny srebrny medalista ME z Belgradu (1975), Helsinek (1977) i Paryża (1979)). 2. miejsce w w 1973 w Pradze[1]. Najlepszy siatkarz Polski w klasyfikacji Przeglądu Sportowego (1979).

W klubie był atakującym, a w reprezentacji rozgrywającym i w tej roli zaliczany był do czołówki światowej. Trzykrotny olimpijczyk (Monachium 1972, Montreal 1976 i Moskwa 1980). W Montrealu zastąpił Stanisława Gościniaka na pozycji rozgrywająceg[1]o.

Po zakończeniu reprezentacyjnej kariery wyjechał do Włoch, gdzie występował w zespole Vianello Pescara (w latach 1980–1985) i Pallavolo Pinetese (1985–1986, potem w 1986–1990 jako grający trener zespołu).

Po zakończeniu kariery sportowej (do r. 1992) był trenerem drużyn siatkarskich w miejscowościach Pineto i w Pescara. W r. 1992 powrócił do kraju i osiadł w Piasecznie koło Warszawy. Zajmował się działalnością gospodarczą i sportową[1].

Odznaczony m.in. Złotym i Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.

W swojej karierze siatkarza przeszedł dość zasadniczą metamorfozę wynikająca głównie (także warunków fizycznych) z potrzeb reprezentacji Polski: z atakującego (w klubie) stał się rozgrywającym i na tej pozycji zaliczany był do czołówki światowej. Panowało powszechne przekonanie, że gdyby Gawłowski miał nie 180 a 190 cm wzrostu, byłby na pewno najlepszym siatkarzem świata. Jego wszechstronność pod siatką, zarówno w ataku jak i obronie była imponująca. Podczas Mistrzostw Świata w Meksyku (1974), rozgrywającym reprezentacji Polski (uznany potem za najlepszego siatkarza mistrzostw) był Stanisław Gościniak, za którego na krótkie zmiany wchodził Gawłowski. A jednak trener Hubert Wagner przed Olimpiadą w Montrealu dokonał niespodziewanej (przez wielu uważanej za bardzo kontrowersyjną) zmiany Gawłowskiego za Stanisława Gościniaka (ten wyjechał do USA i nie wrócił już do reprezentacji). Trener argumentował swoją decyzję wszechstronnością Gawłowskiego (lepszy blok, większe zagrożenie atakiem przy tylko nieco mniejszych umiejętnościach rozegrania piłki)[1].

Sukcesy reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy klubowe

[edytuj | edytuj kod]
Grób Wiesława Gawłowskiego na cmentarzu komunalnym w Piasecznie

Nagrody indywidualne

[edytuj | edytuj kod]
  • 1979 – Najlepszy polski siatkarz według „Przeglądu Sportowego”
  • Złoty medal za wybitne osiągnięcia sportowe
  • Srebrny medal za wybitne osiągnięcia sportowe
  • Tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Zginął w wypadku samochodowym 14 listopada 2000 roku w Białobrzegach pod Płockiem na trasie ze Słupna do Białołęki[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Wiesław Gawłowski (1950-2000) – Polski Komitet Olimpijski [online] [dostęp 2023-01-31] (pol.).
  2. Wiesław Gawłowski nie żyje - Archiwum Rzeczpospolitej [online], new-arch.rp.pl [dostęp 2017-11-27] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Teresa Zalewska (opr.), Tomaszowscy olimpijczycy w stulecie igrzysk olimpijskich ery nowożytnej 1896-1996, Tomaszów Mazowiecki 1996, ISBN 83-902376-2-8, s. 13 (fot.).
  • Tadeusz Kawka, Leksykon I Liceum Ogólnokształcącego im. Jarosława Dąbrowskiego w Tomaszowie Mazowieckim 1902-1998. Sławni absolwenci, nauczyciele i rodzice uczniów szkoły, Tomaszów Mazowiecki 1998, ISBN 83-910695-0-8, s. 45-46 (fot.).
  • Jerzy Wojniłowicz (red.), Tomaszowski słownik biograficzny, zeszyt 5, Tomaszów Mazowiecki 2003, ISBN 83-902722-2-9, s. 12-14 (tam dalsza bibliografia).