Solaris Valletta

Solaris Valletta
	; Solaris Valletta 11 na targach Transexpo 2007 w Kielcach
	Dane ogólne
Inne nazwy	Solaris Valetta
Producent	Solaris Bus & Coach
Premiera	2002 (RHD); 2007 (LHD)
Lata produkcji	2002–2003; 2007
Miejsce produkcji	Bolechowo-Osiedle
	Dane techniczne
Typy nadwozia	autobus międzymiastowy i podmiejski klasy MIDI
Układ drzwi	1-0-0 (2002); 1-1-0 (2007)
Liczba drzwi	2
Szerokość drzwi	1002 mm (2002)
Silniki	1) Cummins ISBe4 300; 2) DAF PF 183C; 3) Iveco NEF F4AE0681B
Moc silników	1) 221 kW (300 KM); 2) 183 kW (250 KM); 3) 176 kW (240 KM)
Skrzynia biegów	Voith D851.3 (automatyczna); ZF Ecolite (manualna)
Liczba przełożeń	3; 6
Długość	10990 mm
Szerokość	2550 mm
Wysokość	2950 mm
	Wnętrze
Liczba miejsc siedzących	45 (2002); 43 + 1 (2007)
	Informacje dodatkowe
ABS	Tak
ASR	Tak
Klimatyzacja	Opcja
	Multimedia w Wikimedia Commons

Solaris Valletta, Solaris Valletta 11, Solaris Urbino 11.001 – autobus który był produkowany przez polską firmę Solaris Bus & Coach S.A. z Bolechowa koło Poznania w dwóch odmianach, jako model podmiejski lub międzymiastowy. Jak dotąd, powstały cztery sztuki.

Model podmiejski

Pierwsza odmiana niskowejściowego modelu „Valletta” została wyprodukowana pod koniec 2002 roku i na początku 2003 roku dla firmy ATP (Assocjazzjoni Trasport Pubbliku) z Ħamrun, z przeznaczeniem dla stolicy Malty. Powstały jedynie 3 sztuki tych autobusów. Były one dostosowane do ruchu lewostronnego (RHD) obowiązującego na Malcie. Zastosowano w nich silniki Iveco NEF F4AE0681B Euro 3 o pojemności skokowej 5,9 dm³ i mocy maksymalnej 176 kW (240 KM), w wyposażeniu opcjonalnym był silnik DAF PF 183C o mocy maksymalnej 183 kW (250 KM), jednostka napędowa zblokowana została z 3-biegową automatyczną skrzynią biegów Voith Diwa 851.3^[1]. Silnik zamontowano na zwisie tylnym wzdłuż osi pojazdu, moc przenoszona jest na klasyczną osią tylną typu ZF A-132. W zawieszeniu przednim zastosowano oś portalową ZF RL 85A. Szkielet autobusu i jego poszycie zewnętrzne wykonano ze stali nierdzewnej 1.4003. Jednoczęściową ścianę przednią wykonano całkowicie z tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknem szklanym, dzielona szyba przednia jest wklejona. Ściana tylna składa się z plastikowego pasa nadokiennego, szyby wklejanej bezpośrednio w konstrukcję nadwozia oraz aluminiowej pokrywy silnika. 41 sztywnych foteli firmy Astromal umieszczono na podestach, 4 fotele części niskopodłogowej mają składane siedziska. Dzięki temu można wygospodarować przestrzeń przeznaczoną do zamocowania wózka inwalidzkiego. Pod podestami siedzeń znajduje się zbiornik paliwa i zbiorniki sprężonego powietrza. Ponad nadkolem prawego koła jest tablica rozdzielcza instalacji elektrycznej. Deska rozdzielcza została znacznie uproszczona. Wentylację wnętrza zapewniały dwa elektrycznie sterowane luki dachowe i 10 przesuwnych okien bocznych o części przesuwnej obejmującej niemal połowę ich powierzchni. Ze względu na warunki klimatyczne autobus był pozbawiony grzejników konwektorowych i nagrzewnic.

Model międzymiastowy

Druga odmiana to średniopodłogowy model międzymiastowy zaprezentowany po raz pierwszy we wrześniu 2007 roku na targach Transexpo w Kielcach^[2]. Powstał by zbadać preferencje klientów autobusów międzymiastowych. Gdyby spotkał się z zainteresowaniem miał być produkowany od 2008 roku. Jednak najpóźniej jesienią 2008 roku sprzedano jedyny prototypowy egzemplarz testowy do firmy Marco Polo Wrocław. Nie rozpoczęto produkcji seryjnej ze względu na brak zamówień. Autobus posiada manualną skrzynię biegów ZF Ecolite, półki bagażowe wewnątrz pojazdu i luki bagażowe pod podłogą. Dla tej odmiany opracowano nowe miejsce pracy kierowcy. Posiada ono szkielet i dużą część oblachowania ze stali nierdzewnej, uzupełnionej przez elementy wykonane z aluminium. Do napędu pojazdu zastosowano silnik Cummins ISBe4 300 o mocy maksymalnej 221 kW (300 KM). Prototyp zaprezentowany na Transexpo 2007 do lata 2008 roku był wykorzystywany jako autobus testowy u potencjalnych odbiorców.

Autobusy w obu wersjach były stylizowane przez polską firmę stylistyczną Nc.Art z Sękocina Starego koło Warszawy^[3]. Graficznym symbolem tych autobusów jest ptak Merill.

Doświadczenia zebrane przy projekcie i testowaniu modelu Valletta zaowocowały w zaprezentowanym jesienią 2009 roku modelu Solaris InterUrbino 12.

Przypisy

↑ Zbigniew Rusak: Solaris Valetta - nowy autobus z Bolechowa do komunikacji lokalnej. InfoBus, 10 grudnia 2002. [dostęp 2009-10-29].
↑ Aleksander Kierecki: Solaris na TRANSEXPO 2007. InfoBus, 16 października 2007. [dostęp 2009-10-29].
↑ Przemysław Dobrosławski: Nc.Art – prekursor polskiego wzornictwa pojazdów transportu publicznego. InfoBus, 23 października 2007. [dostęp 2009-10-29].

Linki zewnętrzne

[1] Zbigniew Rusak: Solaris Valetta - nowy autobus z Bolechowa do komunikacji lokalnej. InfoBus, 10 grudnia 2002. [dostęp 2009-10-29].

[2] Aleksander Kierecki: Solaris na TRANSEXPO 2007. InfoBus, 16 października 2007. [dostęp 2009-10-29].

[3] Przemysław Dobrosławski: Nc.Art – prekursor polskiego wzornictwa pojazdów transportu publicznego. InfoBus, 23 października 2007. [dostęp 2009-10-29].

[1]

[2]

[3]

Autobusy miejskie z napędem konwencjonalnym	Urbino 8,9 LE 10,5 12 18
Autobusy miejskie z napędem nisko- i zeroemisyjnym	Urbino CNG 12 CNG 18 CNG Urbino hybrid 12 hybrid 12 mild hybrid 18 mild hybrid 18 hybrid 18 plug-in hybrid Urbino electric 8,9 LE electric 9 LE electric 12 electric 15 LE electric 18 electric 18,75 electric 24 electric Urbino hydrogen Urbino 12 hydrogen Urbino 18 hydrogen
Trolejbusy	Trollino (12 ˑ 18 ˑ 24 ˑ Škoda 26 Tr Solaris ˑ Škoda 27 Tr Solaris ˑ Škoda-Solaris 24m)
Autobusy podmiejskie i międzymiastowe	Urbino LE 8,9 LE 12 LE 12 LE lite hybrid 15 LE electric InterUrbino (12 ˑ 12,8)

Autobusy miejskie z napędem konwencjonalnym	Alpino 8,6 Urbino 9 10 12,9 15 18,75
Autobusy miejskie z napędem nisko- i zeroemisyjnym	Urbino 15 CNG Urbino 12,9 hybrid
Autobusy podmiejskie i międzymiastowe	Urbino LE 15 LE 12 LE CNG 15 LE CNG 18 LE CNG Valletta
Autokary turystyczne	Vacanza (12, 13)
Trolejbusy	Trollino (15, Škoda 28Tr Solaris)
Tramwaje	Bombardier NGT6/2 Tramino