Przejdź do zawartości

Sławoj Leszek Głódź

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sławoj Leszek Głódź
Ilustracja
Sławoj Leszek Głódź (2019)
Herb duchownego Milito pro Christo
Walczę dla Chrystusa
Kraj działania

Polska
Watykan

Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1945
Bobrówka

Arcybiskup metropolita gdański
Okres sprawowania

2008–2020

Biskup diecezjalny warszawsko-praski
Okres sprawowania

2004–2008

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

14 czerwca 1970

Nominacja biskupia

21 stycznia 1991

Sakra biskupia

23 lutego 1991

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RFN Komandor z Gwiazdą Orderu Grobu Świętego
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

23 lutego 1991

Miejscowość

Częstochowa

Miejsce

bazylika jasnogórska

Konsekrator

Józef Glemp

Współkonsekratorzy

Henryk Gulbinowicz
Franciszek Macharski

Ilustracja
Sławoj Leszek Głódź (1991)
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1945
Bobrówka

Przebieg służby
Lata służby

1966–1968,
1991–2004

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

32 Pułk Zmechanizowany,
5 Brygada Saperów

Stanowiska

saper pontonier,
biskup polowy Wojska Polskiego

Sławoj Leszek Głódź podczas uroczystości rocznicowych zbrodni katyńskiej w Radzyminie (2008)
Pamiątki Sławoja Leszka Głódzia z czasów pełnienia funkcji biskupa polowego (ołtarz polowy, mitra, pektorał, pierścień biskupi, mundur, stuła oraz ornat) w Muzeum Ordynariatu Polowego w Warszawie
Sławoj Leszek Głódź podczas obchodów 79. rocznicy wybuchu II wojny światowej na Westerplatte (2018)
Sławoj Leszek Głódź podczas inauguracji obchodów 50-lecia Uniwersytetu Gdańskiego – odsłonięcie tablicy upamiętniającej prezydenta Lecha Kaczyńskiego (2019)

Sławoj Leszek Głódź (ur. 13 sierpnia 1945 w Bobrówce) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, generał dywizji Wojska Polskiego, biskup polowy Wojska Polskiego w latach 1991–2004, arcybiskup ad personam w latach 2004–2008, biskup diecezjalny warszawsko-praski w latach 2004–2008, arcybiskup metropolita gdański w latach 2008–2020, od 2020 arcybiskup senior archidiecezji gdańskiej.

W 1970 przyjął święcenia kapłańskie. Doktorat w zakresie wschodniego prawa kanonicznego uzyskał w Papieskim Instytucie Wschodnim. W latach 1981–1991 kierował sekcjami Kościoła obrządku bizantyjsko-ukraińskiego oraz Kościoła na Białorusi obrządku bizantyjsko-ruteńskiego w watykańskiej Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich. W 1991 został mianowany pierwszym biskupem polowym reaktywowanego Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego. Na tym stanowisku odtworzył struktury diecezjalne Ordynariatu, ustanawiając sieć parafii wojskowych w całej Polsce. W 2004 został wyniesiony do godności arcybiskupa ad personam. W tym samym roku otrzymał nominację na biskupa diecezjalnego warszawsko-praskiego, a w 2008 na arcybiskupa metropolitę gdańskiego. Zasiadał w licznych gremiach Konferencji Episkopatu Polski, a także w dykasteriach watykańskich. Wobec hierarchy formułowano zarzuty niepodejmowania działań na zawiadomienia o dopuszczeniu się czynów pedofilnych przez gdańskich księży i stosowanie mobbingu wobec podległych księży. Po ustąpieniu z urzędu Stolica Apostolska, w wyniku przeprowadzonego dochodzenia, podjęła wobec niego decyzje dyscyplinarne, m.in. nakazała zamieszkanie poza archidiecezją gdańską oraz zakazała udziału w publicznych celebracjach i spotkaniach na jej terenie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 sierpnia 1945 w Bobrówce[1]. Jako uczeń Liceum Ogólnokształcącego w Sokółce wraz z kolegami w 1963 założył tajną organizację Białe Orły, która dokonała akcji dywersyjnej przed pochodem pierwszomajowym[2]. Za udział w niej przez trzy miesiące przebywał w Centralnym Więzieniu Karno-Śledczym w Białymstoku[3][4]. Został też wydalony ze szkoły z wilczym biletem. Maturę zdał w liceum dla pracujących[2].

W 1964 wstąpił do seminarium duchownego w Białymstoku. Studia musiał przerwać na dwa lata ze względu na powołanie do odbycia zasadniczej służby wojskowej w kompaniach kleryckich[1]. Pierwszy rok służył w 32 Budziszyńskim Pułku Zmechanizowanym w Kołobrzegu, natomiast drugi rok w Mazurskiej Brygadzie Saperów w Podjuchach koło Szczecina. W trakcie służby uzyskał specjalizację sapera pontoniera[4]. 14 czerwca 1970 został wyświęcony na prezbitera przez biskupa Henryka Gulbinowicza, administratora apostolskiego w Białymstoku[5]. Studia kontynuował na Wydziale Prawa Kanonicznego Instytutu Katolickiego w Paryżu, na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i w Papieskim Instytucie Wschodnim, gdzie w 1980 uzyskał doktorat w zakresie wschodniego prawa kanonicznego[1][5].

Prezbiter

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1970–1972 był wikariuszem w parafii św. Wincentego Ferreriusza w Szudziałowie[6]. Następnie w latach 1972–1974, w trakcie studiów w Paryżu, był duszpasterzem wśród tamtejszej Polonii[1][5].

W 1980 pracował na Synodzie Biskupów w Rzymie. Następnie był zatrudniony w Kurii Arcybiskupiej i Sądzie Arcybiskupim w Białymstoku. Pełnił funkcje dyrektora studium katechetycznego i kapelana „Solidarności” regionu Białystok[1]. W latach 1981–1991 był zatrudniony w watykańskiej Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich jako kierownik sekcji Kościoła obrządku bizantyjsko-ukraińskiego oraz sekcji Kościoła na Białorusi obrządku bizantyjsko-ruteńskiego[1][5]. Był duszpasterzem w obozie dla emigrantów z Polski w Pavonie oraz współpracownikiem sekcji polskiej Radia Watykańskiego. W 1984 otrzymał godność prałata[1].

Podczas pracy w Watykanie był inwigilowany przez wywiad wojskowy PRL, który uważał go za swojego informatora, a uzyskane od niego informacje oceniał jako wartościowe[7]. W tym czasie był też zarejestrowany jako współpracownik Służby Bezpieczeństwa PRL pod pseudonimem „Guastar” i miał przekazywać ważne informacje na temat polityki Watykanu wobec krajów Europy Środkowo-Wschodniej[8]. Duchowny zaprzeczył współpracy z komunistycznymi służbami[9].

Biskup

[edytuj | edytuj kod]

Przywracając 21 stycznia 1991 ordynariat polowy w Polsce, papież Jan Paweł II mianował go biskupem polowym Wojska Polskiego oraz biskupem tytularnym Bettonium[1][5]. Święcenia biskupie przyjął 23 lutego 1991 w bazylice jasnogórskiej w Częstochowie[1]. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, z towarzyszeniem kardynałów: Henryka Gulbinowicza, arcybiskupa metropolity wrocławskiego, i Franciszka Macharskiego, arcybiskupa metropolity krakowskiego[10][11]. Następnego dnia odbył ingres do katedry polowej w Warszawie. Na swoje zawołanie biskupie przyjął słowa „Milito pro Christo” (Walczę dla Chrystusa)[1]. Administrowanie duszpasterstwem wojskowym przejął od dziekana generalnego Wojska Polskiego ks. płk. Floriana Klewiady[12]. 18 kwietnia 1991 został mianowany na stopień generała brygady, a 11 listopada 1993 na stopień generała dywizji[5]. W trakcie sprawowania urzędu biskupa polowego odtworzył struktury diecezjalne Ordynariatu, ustanawiając sieć parafii wojskowych w całej Polsce[13]. Ustanowił dwa wyróżnienia Ordynariatu: w 1995 dyplom „Benemerenti”, a w 2001 medal „Milito pro Christo”[14]. 7 marca 1998 Jan Paweł II wydał Kongregacji ds. Biskupów upoważnienie do zmiany jego stolicy tytularnej z Bettonium na Ordynariat Polowy w Polsce[15]. 17 lipca 2004 został wyniesiony do godności arcybiskupa ad personam[16][1].

26 sierpnia 2004 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji warszawsko-praskiej[17][18]. 2 października 2004 odbył ingres do katedry praskiej i kanonicznie objął diecezję[19]. Jako biskup diecezjalny powołał duszpasterstwo środowisk twórczych i sportu. Zainicjował koncerty w katedrze oraz Praskie Drogi Krzyżowe. Erygował 8 nowych parafii i ośrodków duszpasterskich[13]. Przyczynił się do beatyfikacji Ignacego Kłopotowskiego, założyciela sióstr loretanek. Założył także katolicki tygodnik „Idziemy”[20].

17 kwietnia 2008 papież Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą gdańskim[21][22]. Ingres do archikatedry Trójcy Świętej w Gdańsku Oliwie, w trakcie którego kanonicznie objął urząd, odbył 26 kwietnia 2008[13][23]. 29 czerwca 2008 w bazylice św. Piotra w Rzymie odebrał od papieża paliusz metropolitalny[24]. 13 sierpnia 2020 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędu arcybiskupa metropolity gdańskiego[25][26], złożoną zgodnie z wymogami prawa kanonicznego w związku z ukończeniem 75 lat[27][28], jednocześnie mianując administratorem apostolskim sede vacante archidiecezji gdańskiej Jacka Jezierskiego, biskupa diecezjalnego elbląskiego[25][26].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w latach 2002–2012[5][29] i 2017–2020 zasiadał w Radzie Stałej[30][31]. W latach 2001–2012 był przewodniczącym Rady ds. Środków Społecznego Przekazu[5][32], a w latach 2002–2012 przewodniczącym Zespołu Biskupów ds. Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja[33][34]. W latach 1995–2005 pełnił funkcję delegata ds. opieki duszpasterskiej nad harcerstwem polskim[5][35], a w latach 2001–2004 krajowego duszpasterza kombatantów[5], od 2006 był delegatem ds. Duszpasterstwa Strażaków[36], a w latach 2012–2022 delegatem ds. Telewizji Trwam[37][38]. Wszedł w skład Rady Prawnej, Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Francji oraz Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą[39]. Ponadto w latach 2007–2020 był współprzewodniczącym Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP[40][41]. W 2014 został członkiem Rady Programowej Katolickiej Agencji Informacyjnej[42]. Był członkiem Krajowego Komitetu Roku Jubileuszowego 2000, a w 2003 został powołany na 3-letnią kadencję do Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”[15]. Objął funkcję członka Ogólnopolskiego Komitetu Organizacyjnego Obchodów 1050. Rocznicy Chrztu Polski w 2016[39]. Został także honorowym naczelnym kapelanem Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej w Ameryce[43].

W 1994 został konsultorem Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich, a w 1998 członkiem Centralnego Biura ds. Koordynacji Duszpasterskiej Ordynariatów Polowych w Kongregacji ds. Biskupów[1].

Konsekrował biskupa pomocniczego pelplińskiego Wiesława Śmigla (2012) i biskupa pomocniczego gdańskiego Zbigniewa Zielińskiego (2015). Był współkonsekratorem podczas sakr: biskupa pomocniczego wrocławskiego Edwarda Janiaka (1996), biskupa polowego Wojska Polskiego Tadeusza Płoskiego (2004), biskupa diecezjalnego sandomierskiego Krzysztofa Nitkiewicza (2009), biskupa pomocniczego warszawsko-praskiego Marka Solarczyka (2011), nuncjusza apostolskiego w Liberii Mirosława Adamczyka (2013) i biskupa pomocniczego gdańskiego Wiesława Szlachetki (2014)[10].

Krytyka i następstwa

[edytuj | edytuj kod]

Dwukrotnie, w marcu 2013 i w październiku 2019, zarzucono mu w mediach m.in. stosowanie mobbingu wobec podległych księży[44][45]. W odpowiedzi na te publikacje w obronie arcybiskupa stawali jego współpracownicy kurialni i księża dziekani, którzy w oświadczeniach oceniali materiały dziennikarskie jako zniesławiające hierarchę[46][47]. Po artykule w tygodniku „Wprost” z 2013 do nuncjusza apostolskiego w Polsce z zarzutami wobec arcybiskupa zgłosił się ksiądz Adam Świeżyński[48]. Natomiast po emisji reportażu TVN24 z 2019 szesnastu gdańskich księży w liście do nuncjusza apostolskiego zapewniło o prawdziwości wysuniętych oskarżeń[49], zaś wierni w dwóch manifestacjach pod siedzibą kurii w Gdańsku protestowali m.in. przeciwko brakowi działań na zgłoszenia o dopuszczeniu się czynów pedofilnych przez gdańskich księży i przeciwko braku reakcji na skargi księży dotyczących czynności mobbingowych hierarchy[50][51], a do papieża wystosowali list otwarty z apelem o odwołanie arcybiskupa[50].

W listopadzie 2020 Nuncjatura Apostolska w Polsce poinformowała, że w oparciu o motu proprio Vos estis lux mundi do przeprowadzenia dochodzenia w sprawie zgłoszonych do Stolicy Apostolskiej skarg, w których zarzucano mu dopuszczenie się zaniedbań w prowadzeniu postępowań o nadużycia seksualne podległych mu duchownych archidiecezji gdańskiej wobec osób małoletnich, został wyznaczony kardynał Kazimierz Nycz, arcybiskup metropolita warszawski, a etap diecezjalny dochodzenia został zakończony[52][53]. W komunikacie wydanym 29 marca 2021 Nuncjatura Apostolska w Polsce poinformowała, że po przeprowadzeniu dochodzenia dotyczącego zgłoszonych zaniedbań hierarchy i innych kwestii związanych z zarządzaniem przez niego archidiecezją gdańską Stolica Apostolska nakazała mu zamieszkanie poza archidiecezją, zakazała uczestniczenia w publicznych celebracjach i spotkaniach na jej terenie, a także zobowiązała go do dokonania wpłaty na rzecz Fundacji św. Józefa na przeciwdziałanie nadużyciom seksualnym i wsparcie ofiar[54].

W czerwcu 2021 został wybrany sołtysem Piasków, części wsi Bobrówka[55], miejscowości urodzenia, w której zamieszkał po opuszczeniu archidiecezji gdańskiej[56]. Objęcie tego stanowiska wzbudziło kontrowersje na gruncie kanonu 285 §3 kodeksu prawa kanonicznego, zabraniającego duchownym sprawowania publicznych urzędów[57][58].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Prezydent RP Lech Wałęsa nadał mu w 1995 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[59], natomiast prezydent Aleksander Kwaśniewski w 1998 odznaczył go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą tego orderu[60]. Z nadania prezydenta RFN Horsta Köhlera w 2005 otrzymał Wielki Krzyż Zasługi Republiki Federalnej Niemiec[61]. W 2000 został członkiem zakonu bożogrobców w randze Komandora z Gwiazdą, a także zakonu maltańskiego w randze Kapelana Konwentualnego ad honorem[15] (z drugiego zakonu został usunięty w 2022)[62].

W 2005 został nagrodzony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[63], a w 2018 Brązową Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”[64].

Otrzymał honorowe obywatelstwa: Hrubieszowa (1993)[65], Białegostoku (1995[66], odebrane w 2021[67][68]), powiatu monieckiego (2005)[69], Warszawy (2005[70], odebrane w 2021[71][72]), Radzymina (2006[73], odebrane w 2021[74]), gminy Sokółka (2006)[75] i Wołomina (2007)[76]. Został również uhonorowany Odznaką Honorową „Zasłużony dla Mazowsza” (2007)[77].

W 2010 nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego[78].

Został wyróżniony Komandorią Missio Reconciliationis (1999)[79], medalem „Milito Pro Christo” i dyplomem „Benemerenti” (2005)[14], Medalem Honorowym im. Józefa Tuliszkowskiego (2007)[80], Medalem Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej (2008)[81], Złotym Krzyżem Związku Piłsudczyków RP (2009)[82], Krzyżem „Golgota Wschodu” (2012)[83]. Otrzymał nagrodę Instytutu Pamięci Narodowej „Świadek Historii” (2014)[84]. Redakcja „Tygodnika Solidarność” przyznała mu tytuł Człowieka Roku 2009[85].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Tak zwany Synod Lwowski 1946, 1989.
  • Walczę dla Chrystusa : z nauczania biskupa polowego Wojska Polskiego, Warszawa, 1995, ISBN 83-904221-0-7.
  • "Polska!... ale jaka?", Warszawa, 1995.
  • "Nie obrażajcie więcej Boga...", Warszawa, 1996.
  • Drogami Narodu i Kościoła : z nauczania Biskupa Polowego Wojska Polskiego (1994-1998), Warszawa, 1999, ISBN 83-87893-06-4.
  • Bochen polskiego chleba : kazanie wygłoszone podczas Ogólnopolskiego Święta Dziękczynienia za Plony 1999 (Dożynki Jasnogórskie), Jasna Góra 5 września 1999, Warszawa, 1999, ISBN 83-87893-48-X.
  • Nie tylko z ambony : audycje w Programie I Polskiego Radia, Warszawa, 2003, ISBN 83-904221-9-0.
  • Nie tylko z ambony : audycje w programie I Polskiego Radia – 2003, Warszawa, 2004, ISBN 83-918798-1-X.
  • Nie tylko z ambony : audycje w Programie I Polskiego Radia – 2004, Warszawa, 2005, ISBN 83-922372-3-4.
  • Bądźcie świadkami nowej ewangelizacji : list arcybiskupa Sławoja Leszka Głódzia do służby liturgicznej diecezji Warszawsko-Praskiej., Warszawa, 2005.
  • Nie tylko z ambony : audycje w Programie I Polskiego Radia – 2005, Warszawa, 2006, ISBN 83-922372-5-0.
  • Nie tylko z ambony : audycje w Programie I Polskiego Radia – 2006, Warszawa, 2007, ISBN 978-83-925662-0-5.
  • Nie tylko z ambony : audycje w Programie I Polskiego Radia – styczeń 2007 – kwiecień 2008, Warszawa, 2008, ISBN 978-83-925662-8-1.
  • Apologia Kościoła dzisiaj, Gdańsk, 2012.
  • Myśli na każdy dzień, Pelplin, 2015, ISBN 978-83-7823-551-4.
  • Nauczanie pasterskie : kazania i homilie, T. 1, 2008-2010, Pelplin, 2015, ISBN 978-83-7823-576-7.
  • Nauczanie pasterskie : kazania i homilie, T. 2, 2011-2014, Pelplin, 2015, ISBN 978-83-7823-619-1.
  • Nauczanie pasterskie : orędzia, listy i słowa pasterskie, T.3, 2008-2014, Pelplin, 2015, ISBN 978-83-7823-659-7.
  • Polsko, uwierz w swoją wielkość : głos biskupów w sprawie Ojczyzny 2010-15, Kraków, 2015, ISBN 978-83-7553-182-4.
  • Kazania piaśnickie : Sanktuarium Błogosławionej Męczennicy Alicji Kotowskiej i Towarzyszy, Wejherowo, 2016, ISBN 978-83-65092-08-3.
  • Nauczanie pasterskie : homilie, T. 4, 2015-2018, Pelplin, 2019, ISBN 978-83-8127-298-8.
  • Nauczanie pasterskie. T. 5, 2019-2020, Pelplin, 2020, ISBN 978-83-8127-512-5.
  • Podlaskie krzyże i kapliczki na terenie wsi Bobrówka i Brzozowa, Gdańsk, 2020, ISBN 978-83-65770-04-2.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Bp Sławoj Leszek Głódź arcybiskupem. ekai.pl (arch.), 2004-07-17. [dostęp 2017-11-04].
  2. ↑ a b P. Szubarczyk. Białe Orły z Sokółki. „Nasz Dziennik”. 21 lutego 2013, nr 44 (4583). ISSN 1429-4834. [dostęp 2013-03-22]. 
  3. ↑ IPN odnalazł dokumenty rozpracowywania przez bezpiekę bp. Głodzia. bialystok.wyborcza.pl, 2005-01-04. [dostęp 2021-06-04].
  4. ↑ a b P. Bieliński: Abp Głódź – nowy biskup warszawsko-praski. ekai.pl (arch.), 2004-08-26. [dostęp 2017-11-04].
  5. ↑ a b c d e f g h i j Nota biograficzna Sławoja Leszka Głódzia na stronie Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego. ordynariat.wp.mil.pl. [dostęp 2018-01-01].
  6. ↑ T. Danilecki: Sławoj Leszek Głódź. encysol.pl. [dostęp 2021-10-31].
  7. ↑ A. Gajcy, T. Krzyżak: Arcybiskup Sławoj Leszek Głódź był wykorzystywany przez wywiad wojskowy PRL jako informator. rp.pl (arch.), 2018-06-10. [dostęp 2022-02-27].
  8. ↑ L. Szymowski: Fałszywy przyjaciel. SB uważała abp. Leszka Sławoja Głódzia za informatora. wiadomosci.wp.pl, 2018-09-30. [dostęp 2020-07-28].
  9. ↑ Abp Głódź zaprzecza oskarżeniom o współpracę z PRL. ekai.pl, 2018-06-09. [dostęp 2021-04-02].
  10. ↑ a b Sławoj Leszek Głódź. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-10-25]. (ang.).
  11. ↑ Jubileusz arcybiskupa. ekai.pl (arch.), 2011-02-20. [dostęp 2017-11-04].
  12. ↑ K. Burek: Rys historyczny duszpasterstwa wojskowego w Polsce do 1991 roku. archiwum-ordynariat.wp.mil.pl, 2007-01-01. [dostęp 2020-07-30].
  13. ↑ a b c Abp Sławoj Leszek Głódź – nowy metropolita gdański. ekai.pl (arch.), 2008-04-26. [dostęp 2019-04-12].
  14. ↑ a b Uroczystość wręczenia dyplomów Benemerenti i medali Milito pro Christo. wp.mil.pl, 2005-01-10. [dostęp 2013-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-30)].
  15. ↑ a b c Nota biograficzna Sławoja Leszka Głódzia na stronie diecezji warszawsko-praskiej. diecezja.waw.pl (arch.). [dostęp 2022-06-18].
  16. ↑ Elevazione alla dignità arcivescovile dell’Ordinario Militare per la Polonia. press.vatican.va, 2004-07-17. [dostęp 2014-10-18]. (wł.).
  17. ↑ Rinuncia del Vescovo di Warszawa-Praga (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2004-08-26. [dostęp 2014-10-18]. (wł.).
  18. ↑ Nowy biskup diecezji warszawsko-praskiej. episkopat.pl (arch.), 2004-08-26. [dostęp 2016-02-14].
  19. ↑ Ingres Abp. Głódzia. diecezja.waw.pl (arch.), 2004-10-02. [dostęp 2022-06-18].
  20. ↑ Sławoj Leszek Głódź od 20 lat biskupem. ekai.pl (arch.), 2011-02-20. [dostęp 2017-11-04].
  21. ↑ Rinuncia dell’Arcivescovo Metropolita di Gdańsk (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2008-04-17. [dostęp 2014-10-18]. (wł.).
  22. ↑ Komunikat Nuncjatury Apostolskiej – metropolia gdańska. episkopat.pl (arch.), 2008-04-17. [dostęp 2014-10-18].
  23. ↑ Abp Sławoj L. Głódź odbył ingres do archikatedry oliwskiej. ekai.pl (arch.), 2008-04-26. [dostęp 2017-11-04].
  24. ↑ Uroczystość św. Apostołów Piotra i Pawła:Abp Sławoj Leszek Głódż otrzymał od Papieża Benedykta XVI paliusz. ordynariat.wp.mil.pl, 2008-06-29. [dostęp 2018-01-01].
  25. ↑ a b Rinuncia dell’Arcivescovo Metropolita di Gdańsk (Polonia) e nomina dell’Amministratore Apostolico sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis. press.vatican.va, 2020-08-13. [dostęp 2020-08-13]. (wł.).
  26. ↑ a b Abp Sławoj Leszek Głódź przechodzi na emeryturę. episkopat.pl (arch.), 2020-08-13. [dostęp 2024-12-14].
  27. ↑ Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 401 § 1. [dostęp 2020-08-19].
  28. ↑ Abp Sławoj Leszek Głódź odchodzi na emeryturę. Jego obowiązki przejmie na razie bp Jacek Jezierski. wiez.com.pl, 2020-08-13. [dostęp 2020-08-20].
  29. ↑ Nowi członkowie Rady Stałej Konferencji Episkopatu. ekai.pl (arch.), 2012-10-03. [dostęp 2017-11-04].
  30. ↑ Historyczne spotkanie Episkopatu Polski w Lublinie. ekai.pl, 2017-10-14. [dostęp 2017-11-06].
  31. ↑ Abp Dzięga i bp Bryl – członkami Rady Stałej KEP. episkopat.pl (arch.), 2020-08-27. [dostęp 2024-12-14].
  32. ↑ Zakończyły się obrady biskupów we Wrocławiu. ekai.pl (arch.), 2012-06-22. [dostęp 2019-04-12].
  33. ↑ Episkopat powołał zespół ds. Radia Maryja. ekai.pl (arch.). [dostęp 2017-11-04].
  34. ↑ Wybory 359. Zebrania Plenarnego. episkopat.pl (arch.), 2012-10-05. [dostęp 2016-07-26].
  35. ↑ Biskup Polowy gen.bryg.dr Tadeusz Płoski- Delegatem KEP ds. Harcerzy. ordynariat.wp.mil.pl, 2005-03-10. [dostęp 2018-01-01].
  36. ↑ Delegat KEP ds. Duszpasterstwa Strażaków. episkopat.pl (arch.). [dostęp 2024-12-14].
  37. ↑ Zakończyło się zebranie plenarne Episkopatu. ekai.pl (arch.), 2012-10-03. [dostęp 2017-11-04].
  38. ↑ Wybory 393. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl (arch.), 2022-10-12. [dostęp 2024-12-14].
  39. ↑ a b Sławoj Leszek Głódź na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-09].
  40. ↑ Kard. Stanisław Dziwisz członkiem Rady Stałej KEP (popr.). ekai.pl (arch.), 2007-03-14. [dostęp 2019-04-12].
  41. ↑ Abp Marek Jędraszewski – współprzewodniczącym Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP. episkopat.pl (arch.), 2020-08-27. [dostęp 2024-12-14].
  42. ↑ Abp Głódź członkiem rady programowej KAI. ekai.pl (arch.), 2014-06-11. [dostęp 2017-11-04].
  43. ↑ Zarząd Główny Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej w Ameryce. pava-swap.org. [dostęp 2017-06-05].
  44. ↑ M. Rigamonti: Poważne zarzuty wobec abp. Głodzia. „Pił, wyzywał, poniżał”. wprost.pl, 2013-03-17. [dostęp 2013-03-18].
  45. ↑ „Przemoc, niszczenie, destrukcja”. Świadectwa księży i mocne zarzuty pod adresem arcybiskupa. tvn24.pl, 2019-10-25. [dostęp 2019-10-31].
  46. ↑ Gdańskie duchowieństwo broni abp. Głódzia. ekai.pl (arch.), 2013-03-18. [dostęp 2017-11-04].
  47. ↑ Duchowni Archidiecezji Gdańskiej: Wyrażamy oburzenie materiałem TVN24 nt. abp. Głódzia. ekai.pl, 2019-10-26. [dostęp 2020-07-28].
  48. ↑ J. Zalesiński: Kontrowersje wokół abp Głódzia. Ks. prof. Adam Świeżyński ze skargą u nuncjusza apostolskiego. dziennikbaltycki.pl, 2013-05-16. [dostęp 2013-05-17].
  49. ↑ 16 gdańskich księży pisze do nuncjusza w sprawie swojego biskupa. wiez.com.pl, 2019-10-29. [dostęp 2020-07-26].
  50. ↑ a b Manifestacja wiernych pod kurią w Oliwie. 2019-11-03. [dostęp 2020-07-29].
  51. ↑ Kolejny protest pod kurią w Gdańsku. trojmiasto.pl, 2019-12-01. [dostęp 2020-07-29].
  52. ↑ Komunikat w sprawie arcybiskupa Sławoja L. Głódzia. nuncjatura.pl, 2020-11-04. [dostęp 2020-11-04].
  53. ↑ Kard. Nycz poprowadzi dochodzenie w sprawie abp. Głódzia. wiez.com.pl, 2020-11-04. [dostęp 2020-11-04].
  54. ↑ Komunikat dotyczący abp. Sławoja Leszka Głódzia. nuncjatura.pl, 2021-03-29. [dostęp 2021-03-29].
  55. ↑ Wybory uzupełniające sołtysów. ug.jaswily.wrotapodlasia.pl, 2021-06-21. [dostęp 2021-06-23].
  56. ↑ Arcybiskup Sławoj Leszek Głódź został sołtysem. Głosowało na niego 9 osób. wydarzenia.interia.pl, 2021-06-23. [dostęp 2021-06-23].
  57. ↑ Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 285 § 3. [dostęp 2021-06-24].
  58. ↑ S. Klauziński: Sławoj Leszek Głódź został sołtysem. „Arcybiskup kpi z prawa kanonicznego”. oko.press, 2021-06-23. [dostęp 2021-06-24].
  59. ↑ M.P. z 1996 r. nr 15, poz. 189. [dostęp 2014-06-13].
  60. ↑ M.P. z 1999 r. nr 10, poz. 131 – pkt 3. [dostęp 2014-06-13].
  61. ↑ Abp Głódź otrzymał Wielki Krzyż Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. ekai.pl (arch.), 2005-06-03. [dostęp 2019-04-12].
  62. ↑ S. Piegza: Biskup Głódź usunięty z prestiżowego zakonu. W tle zarzuty o tuszowanie pedofilii. onet.pl, 2022-06-18. [dostęp 2022-06-18].
  63. ↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. gov.pl. [dostęp 2024-07-30].
  64. ↑ Postanowienie nr 4/OP/2018 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji – pkt 8. Dziennik Urzędowy MSWiA, 2018-04-26. [dostęp 2020-11-09].
  65. ↑ Ks. Biskup Sławoj Leszek Głódź. miasto.hrubieszow.pl. [dostęp 2021-03-06].
  66. ↑ Honorowi Obywatele Miasta. bialystok.pl (arch.). [dostęp 2020-01-26].
  67. ↑ Uchwała Nr XXXVIII/555/21 Rady Miasta Białystok. bip.bialystok.pl, 2021-04-27. [dostęp 2021-07-21].
  68. ↑ M. Chołodowski: Białystok. Radni pozbawili abp. Sławoja Leszka Głódzia tytułu honorowego obywatela podlaskiej stolicy. bialystok.wyborcza.pl, 2021-04-27. [dostęp 2021-04-27].
  69. ↑ Uchwała Nr XXXV/170/05 Rady Powiatu w Mońkach. bip.st.monki.wrotapodlasia.pl, 2005-12-12. [dostęp 2016-10-09].
  70. ↑ Sławoj Leszek Głódź. radawarszawy.um.warszawa.pl, 2012-11-29. [dostęp 2013-03-21].
  71. ↑ Uchwała nr XLVII/1452/2021 Rady Miasta Stołecznego Warszawy. bip.warszawa.pl, 2021-04-15. [dostęp 2021-07-21].
  72. ↑ M. Wojtczuk: Rada Warszawy odebrała Sławojowi Leszkowi Głódziowi tytuł honorowego obywatela miasta. warszawa.wyborcza.pl, 2021-04-15. [dostęp 2021-04-15].
  73. ↑ Arcybiskup Sławoj Leszek Głódź. radzymin.pl (arch.). [dostęp 2021-04-15].
  74. ↑ Uchwała nr 442/XXXI/2021 Rady Miejskiej w Radzyminie. bip.radzymin.pl, 2021-04-26. [dostęp 2021-07-21].
  75. ↑ Abp Głódź honorowym obywatelem gminy Sokółka. ekai.pl (arch.), 2006-05-07. [dostęp 2019-04-12].
  76. ↑ Uchwała Nr V-24/2007 Rady Miejskiej w Wołominie. wolomin.org, 2007-02-15. [dostęp 2016-10-09].
  77. ↑ Abp Głódź wyróżniony medalem „Zasłużony dla Mazowsza”. ekai.pl (arch.), 2007-12-18. [dostęp 2017-11-04].
  78. ↑ Doktorzy Honoris Causa. uksw.edu.pl. [dostęp 2011-12-27].
  79. ↑ Laudacja Wygłoszona na cześć Arcybiskupa Generała Sławoja Leszka Głódzia z okazji przyznania dyplomu Doktora h.c. UKSW. ordynariat.wp.mil.pl, 2010-05-26. [dostęp 2018-01-01].
  80. ↑ Wykaz osób wyróżnionych Medalem w 2007 roku. straz.gov.pl. [dostęp 2015-12-18].
  81. ↑ Pierwsze nadanie Medalu Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej 8 kwietnia 2008 r.. „Zeszyty Katyńskie”. nr 24 (Zbrodnia katyńska – naród, państwo, rodzina). ISSN 1426-4064. [dostęp 2013-03-22]. 
  82. ↑ 08 listopada 2009. pilsudski.x.pl, 2009-11-08. [dostęp 2013-11-03].
  83. ↑ Animus et Semper Fidelis dla Adama Gajkowskiego. zrobtosam.com, 2013-02-11. [dostęp 2018-06-30].
  84. ↑ Abp Głódź laureatem nagrody „Świadek Historii”. ekai.pl (arch.), 2014-12-16. [dostęp 2017-11-04].
  85. ↑ B. Madajczyk-Krasowska. Nasz Człowiek Roku. „Tygodnik Solidarność”. nr 4 (1111) 22 stycznia 2010. ISSN 0208-8045. [dostęp 2014-10-18]. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Biskupi polowi Wojska Polskiego
Biskupi polowi
Biskupi warszawsko-prascy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Biskupi gdańscy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sławoj_Leszek_Głódź&oldid=75546890”