Roland Topor
Data i miejsce urodzenia |
7 stycznia 1938 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
16 kwietnia 1997 |
Narodowość |
polska |
Dziedzina sztuki | |
Ważne dzieła | |
Roland Topor (ur. 7 stycznia 1938 w Paryżu, zm. 16 kwietnia 1997 tamże) – francuski pisarz polsko-żydowskiego pochodzenia, dramaturg, rysownik, grafik, reżyser teatralny i filmowy, aktor, scenarzysta i scenograf.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Topor urodził się w Paryżu, dokąd przed II wojną światową wyemigrowali jego rodzice, polscy Żydzi. Był synem Abrama Jechiela Topora (1903–1992), znanego rzeźbiarza, absolwenta Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Zlaty (z d. Binsztok). Spędził pierwsze lata w Paryżu, a następnie w Sabaudii, gdzie w czasie wojny jego rodzina chroniła się przed prześladowaniami narodowych socjalistów po zajęciu Francji przez Niemcy. W 1964 roku ukończył paryską École nationale supérieure des beaux-arts. Już w latach studenckich współpracował z satyrycznym magazynem „Hara-Kiri”, w którym ukazywały się m.in. jego rysunki. Był również współzałożycielem (wraz z Fernando Arrabalem i Alejandro Jodorowskim) i członkiem tzw. „Grupy Panicznej” (1962).
Topor był autorem licznych ilustracji książkowych oraz plakatów. Współpracował z filmem. Na prośbę Federico Felliniego przygotował projekt latarni magicznej – ważne ogniwo scenografii jego filmu Casanova (1976)[1]. Na kanwie jego powieści Chimeryczny lokator powstał film Romana Polańskiego pt. Lokator (1976), w którym sam Topor zagrał drobną rolę. Wystąpił również m.in. w 1979 w filmie Wernera Herzoga pt. Nosferatu wampir.
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Twórczość Topora, inspirowana surrealizmem (artysta znał osobiście teoretyka ruchu André Bretona), pełna jest szokującej groteski i czarnego humoru. Dla stylu Topora znamienne jest także wykorzystanie elementów pure nonsense’u i zabawa z konwencjami oraz tworzywem językowym. Wszechstronna indywidualność, barokowa wyobraźnia i rozległość działań twórczych zbliżają Topora do idei syntezy sztuk[2]. W warstwie tematycznej jego twórczość dotyczy głównie wyśmiewania postaw i mentalności drobnomieszczańskiej, podejmuje też tematykę egzystencjalną, ukazując jednostkę pośród obcego świata jak z koszmarnego snu.
Utwory przetłumaczone na język polski
[edytuj | edytuj kod]Powieści
[edytuj | edytuj kod]- Chimeryczny lokator (Le Locataire chimérique) 1964
- Księżniczka Angina (La Princesse Angine) 1967
- Pamiętnik starego pierdoły (Mémoires d’un vieux con) 1975
- Portret Suzanne (Portrait en pied de Suzanne) 1978
- Bal na ugorze (Jachère Party) 1996
- Alicja w Krainie Liter (Alice au pays des lettres) 1991
- Święta księga cholernego Proutto (Le sacré livre de Proutto) 1998 – wydane pośmiertnie
- Profesor Ziółko (Professeur Galopin) 2001 - wydane pośmiertnie
Dramaty
[edytuj | edytuj kod]- Joko świętuje rocznicę (Joko fête son anniversaire) 1969 – wystawiany w polskich teatrach
- Dzidziuś pana Laurenta (Le Bébé de Monsieur Laurent) 1972
- Bitwy (Batailles) 1983 – zbiór dramatów napisanych wspólnie z Jean-Michel Ribes’em, które zostały przetłumaczone na polski przez Ewę Kuczkowską w 2000
- Da Vinci miał rację (Vinci avait raison) 1989 – wystawiany w polskich teatrach
- Don Juan, czyli ja i ja (La’Ambigu) 1996
- Zima pod stołem (L’Hiver sous la table) 1994 – wystawiany w polskich teatrach
- Kuracja Doktora Gallusa (Le Traitement du Docteur Gallus) – wystawiany w polskich teatrach
Zbiory opowiadań
[edytuj | edytuj kod]- Cztery róże dla Lucienne (Four roses for Lucienne) 1967
- Cafe Panika (Café Panique) 1982
- Najpiękniejsza para piersi na świecie (La Plus Belle Paire de seins du monde) 1986
- Historyjki taksówkowe (Taxi Stories) 1988
- Dziennik paniczny (Journal in time) 1989
- Made in Taiwan; Copyright in Mexico, 1997
- Czarne krowy (Vaches noires), 2011
Zbiory piosenek
[edytuj | edytuj kod]- Kropki nad i (Le Points Sur I)
Okładki do polskich wydań jego książek zaprojektowała Anna Molga[3].
Utwory nieprzetłumaczone na język polski
[edytuj | edytuj kod]Powieści
[edytuj | edytuj kod]- Erika, 1968
- Un amour de téléphone (wydane pod pseudonimem d'Élisabeth Nerval) 1969
- Pop Rose (wydane pod pseudonimem Maud Morel) 1970
- Épreuve par neuf (wydane pod pseudonimem Laurent Taupor) 1971
Dramaty
[edytuj | edytuj kod]- Les derniers jours de solitude de Robinson Crusoé, 20 ans d’aventures et d’amour, 1972
- De Moïse à Mao, 5000 ans d’aventures, 1975
- Fatidik et Opéra, 1989
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Maria Kornatowska: Fellini. Warszawa, WAiF, 1989, ISBN 83-221-0470-7; Frantz Vaillant: Roland Topor. Zduszony śmiech. Tłum. Magdalena Kowalska. Warszawa, WAB, 2009, s. 198-200, ISBN 978-83-7414-546-6.
- ↑ Agnieszka Taborska: Śmiech z komedii świata. Wstęp do: Roland Topor: Abecadło Topora. Wybór i oprac. Agnieszka Taborska. Warszawa, WAB, 2005, s. 19, ISBN 83-7414-039-9.
- ↑ Wyrodna matka radzi | Anna Molga [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2021-09-20] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Roland Topor: Abecadło Topora. Wybór, oprac. i wstęp Agnieszka Taborska. Warszawa, WAB, 2005, ISBN 83-7417039-9.
- Roland Topor: Album. Oprac. Roman Cieślewicz. Wstęp: Jerzy Wittlin. Warszawa, WAiF, 1974, brak numeru ISBN
- Frantz Vaillant: Roland Topor. Zduszony śmiech. Tłum. Magdalena Kowalska. Warszawa, WAB, 2009, ISBN 978-83-7414-546-6.
- ISNI: 0000000084095254
- VIAF: 112255741
- ULAN: 500011586
- LCCN: n50014534
- GND: 118623346
- NDL: 00458938
- LIBRIS: fcrv0wfz4dlzbv6
- BnF: 11926819b
- SUDOC: 027669769
- SBN: PARV584158
- NKC: hka2012703941
- DBNL: topo002
- BNE: XX1097371
- NTA: 07093763X
- CiNii: DA06146712
- Open Library: OL64790A
- PLWABN: 9810596485405606
- NUKAT: n95002468
- J9U: 987007268927505171
- PTBNP: 172598
- LNB: 000251979
- ΕΒΕ: 70924
- Absolwenci i studenci École nationale supérieure des beaux-arts de Paris
- Dramaturdzy francuskojęzyczni
- Francuscy autorzy fantastyki
- Francuscy prozaicy XX wieku
- Francuzi pochodzenia polskiego
- Francuzi pochodzenia żydowskiego
- Ludzie urodzeni w Paryżu
- Pisarze związani z Paryżem
- Pochowani na Cmentarzu Montparnasse w Paryżu
- Prozaicy francuskojęzyczni
- Urodzeni w 1938
- Zmarli w 1997