Puchar Davisa
Puchar Davisa, Davis Cup – największe na świecie międzynarodowe zawody tenisowe drużyn męskich. Rozgrywki organizowane są corocznie przez Międzynarodową Federację Tenisową i odbywają się systemem mieszanym, pucharowym bądź kołowym. Kobiecym odpowiednikiem jest Puchar Billie Jean King.
Zasady
[edytuj | edytuj kod]Każda runda składa się z pięciu meczów (rubberów): dwa pierwsze to gry singlowe, następnie rozgrywany jest debel i kolejne dwa pojedynki singlowe, w których biorą udział zawodnicy z początkowych starć zamieniając się przeciwnikami (single odwrócone). Nie ma ograniczeń, co do zawodników biorących udział w grze podwójnej; mogą być to ci sami, co w singlach, dwaj inni zawodnicy lub ich kombinacja. W przypadku, gdy jedna drużyna rozstrzygnęła rubbery na swoją korzyść każda z ekip może zmienić zawodników biorących udział w drugiej turze singli, muszą być oni jednak wpisani na listę uczestników turnieju, a pary z pierwszej tury nie mogą się powtarzać.
Możliwe jest też wcześniejsze zakończenie konkursu, gdy jedna drużyna ma na koncie trzy zwycięstwa (np. 3-0 lub 3-1).
Historia
[edytuj | edytuj kod]Turniej został wymyślony przez czterech zawodników z drużyny tenisowej Harvard University, którzy chcieli rzucić wyzwanie studentom brytyjskim. Idea ta zaczęła zyskiwać uznanie poszczególnych związków tenisa ziemnego, więc jeden z pomysłodawców – Dwight Davis postanowił dopracować reguły konkursu i z własnych oszczędności zakupił srebrny puchar – główną nagrodę.
Pierwsze zawody pomiędzy Stanami Zjednoczonymi, a Wielką Brytanią zostały rozegrane 10 sierpnia 1900 w Brookline. Drużyna amerykańska, której jednym z zawodników był Davis, rozgromiła Brytyjczyków, wygrywając trzy pierwsze mecze. W następnym roku kraje te się nie spotkały, ale USA ponownie zdobyło puchar w 1902. Do roku 1905 w turnieju wzięły udział takie kraje jak: Belgia, Francja, Austria i Australazja – (do 1913 połączone drużyny Australii i Nowej Zelandii)
Nazwa Puchar Davisa została nadana dopiero w roku 1945, po śmierci pomysłodawcy zawodów. W latach 1950–1967 turniej zdominowała Australia, wygrywając 15 razy w ciągu 18 lat. Niekwestionowanym liderem jest jednak USA – zwycięzca 32 edycji.
W setnej edycji Pucharu Davisa w turnieju wzięło udział 129 państw.
Wyniki finałów
[edytuj | edytuj kod]Podział na grupy
[edytuj | edytuj kod]Poziom | Grupy | |||
---|---|---|---|---|
1 | Grupa światowa 16 państw | |||
2 | Strefa amerykańska Grupa I 6 państw |
Strefa europejsko-afrykańska Grupa I 12 państw |
Strefa azjatycko-australijska Grupa I 6 państw | |
3 | Strefa amerykańska Grupa II 8 państw |
Strefa europejsko-afrykańska Grupa II 16 państw |
Strefa azjatycko-australijska Grupa II 8 państw | |
4 | Strefa amerykańska Grupa III 9 państw |
Grupa III Europa 13 państw |
Grupa III Afryka 15 państw |
Strefa azjatycko-australijska Grupa III 8 państw |
5 | Strefa azjatycko-australijska Grupa IV 11 państw |
Statystyki
[edytuj | edytuj kod]Najwięcej zwycięstw
[edytuj | edytuj kod]Państwo | Liczba zwycięstw |
---|---|
Stany Zjednoczone | 32 |
Australia | 28 |
Francja | 10 |
Wielka Brytania | 10 |
Szwecja | 7 |
Hiszpania | 6 |
Czechosłowacja Czechy |
3 |
RFN Niemcy |
3 |
Chorwacja | 2 |
Rosja | 2 |
Włochy | 2 |
Argentyna | 1 |
Południowa Afryka | 1 |
Serbia | 1 |
Szwajcaria | 1 |
Kanada | 1 |