Przejdź do zawartości

Olaf Lubaszenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Olaf Lubaszenko
Ilustracja
Olaf Lubaszenko (2015)
Imię i nazwisko

Olaf Sergiusz Linde

Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1968
Wrocław

Zawód

aktor, reżyser, producent filmowy, wokalista, konferansjer

Współmałżonek

Katarzyna Groniec (1992–1995, rozwód)

Lata aktywności

od 1982

Olaf Lubaszenko, właśc. Olaf Sergiusz Linde (ur. 6 grudnia 1968 we Wrocławiu) – polski aktor filmowy, dubbingowy i teatralny, reżyser i producent, prezenter telewizyjny, także wokalista i konferansjer, związany z Teatrem Buffo, dyrektor artystyczny Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach[1], laureat Orła i Czeskiego Lwa za pierwszoplanową rolę w filmie Zabić Sekala.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Rodzina i edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Jest synem aktora Edwarda Linde-Lubaszenki oraz aktorki, plastyczki i poetki Asji Łamtiuginy. Ma przyrodnią siostrę Beatę.

Uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 9 w Białymstoku (matka była aktorką tamtejszego teatru). Jest absolwentem IX LO im. Klementyny Hoffmanowej w Warszawie. Studiował socjologię na Uniwersytecie Warszawskim (w latach 1986–1987), a później w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej; żadnego z tych kierunków nie ukończył. Ukończył studia w Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych w Warszawie.

W 1991 zdał eksternistyczny egzamin aktorski.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Zadebiutował w wieku 14 lat tytułową rolą w serialu Życie Kamila Kuranta (1982). Później zagrał chłopca Ryśka w filmie Sonata marymoncka[2]. Popularność przyniosły mu role w filmach: Piłkarski poker Janusza Zaorskiego i Krótki film o miłości Krzysztofa Kieślowskiego. Za występ w Krótkim filmie... otrzymał nagrodę na genewskim festiwalu „Gwiazdy Jutra”. Był asystentem reżysera w produkcji realizowanej przez Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog, której częścią jest Krótki film o miłości. W 1991 wziął udział w popularnym musicalu Metro, reżyserowanym przez Janusza Józefowicza[2]. Zagrał w Krollu Władysława Pasikowskiego. Został asystentem reżysera przy realizacji filmu Andrzeja Wajdy Pierścionek z orłem w koronie. W 1994 wystąpił w spektaklu Emigranci u boku Cezarego Pazury.

W 1997 zadebiutował jako reżyser filmem Sztos, łączącym w sobie elementy kina akcji i filmu obyczajowego. W 1998 podczas III Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnął swoją dłoń na „Promenadzie Gwiazd”. W 1999 zrealizował komedię sensacyjną Chłopaki nie płaczą z Maciejem Stuhrem w roli głównej. W 2001 został członkiem Europejskiej Akademii Filmowej. Wystąpił w produkcjach sensacyjnych, takich jak: Słodko gorzki, Operacja Samum i Moja Angelika. Zagrał u boku Ewy Gawryluk w filmie Operacja „Koza” oraz Magdaleny Cieleckiej w komedii romantycznej Zakochani.

Lubaszenko (2009)

Pojawiał się również w serialach telewizyjnych: Ekstradycja 2 i Przeprowadzki. Zagrał policjanta Stanisława Olbrychta w serialu Sfora oraz jego kontynuacji, Fałszerze – powrót Sfory. W latach 2007–2011 grał Romana Pyrkę w serialu TVP2 Barwy szczęścia.

W sierpniu 2010 prowadził program Polsat Play Polska liga cudzoziemska, który prezentował kulisy życia polskich piłkarzy grających w zagranicznych ligach[3]. Wystąpił gościnnie w Teatrze Dramatycznym w Białymstoku w spektaklu Zakłócenia w eterze[4].

Wystąpił w teledyskach do piosenek: Starczy słów Kasi Kowalskiej, Na krzywy ryj Elektrycznych gitar i Tango z pistoletem Katarzyny Groniec. Jest kapitanem Reprezentacji Artystów Polskich w piłce nożnej. Nagrał piosenkę Dream a Little Dream of Me na płycie Gra o miłość (piosenki wykonywane przez członków piłkarskiej Reprezentacji Artystów Polskich).

Jest bohaterem książki „Chłopaki niech płaczą” (Prószyński i S-ka, Warszawa 2015), wywiadu-rzeki udzielonego dziennikarzowi Pawłowi Piotrowiczowi[5].

W 2019 wystąpił w filmie Futro z misia.

W 2022 był dyrektorem Teatru im. Adama Mickiewicza w Częstochowie[6][7].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Rozwiedziony z Katarzyną Groniec, z którą ma córkę Mariannę[8]. Od 2006 związany z Hanną Wawrowską[8].

Jest krewnym polityka Jana Roszkowskiego, który był burmistrzem Prudnika w latach 1990–1998[9].

Jest kibicem Legii Warszawa, w której w wieku 13 lat trenował jako junior[10].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Odcisk dłoni Olafa Lubaszenki w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach

Reżyseria

[edytuj | edytuj kod]

Udział gościnny

[edytuj | edytuj kod]

Polski dubbing

[edytuj | edytuj kod]

Spektakle

[edytuj | edytuj kod]

Inscenizacje

[edytuj | edytuj kod]

Udział w programach telewizyjnych

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • 1986 – Nagroda na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży w Poznaniu za rolę w Bidulu (reż. Wiktor Skrzynecki, widowisko tv)
  • 1988 – Nagroda aktorska uzyskana w wyniku plebiscytu publiczności na KSF „Młodzi i Film” w Koszalinie za rolę w filmie Bez grzechu
  • 1989 – „Złota Kaczka” za rok 1988, kategoria: najlepszy polski aktor
  • 1989 – Nagroda Aktorska na Festiwalu „Gwiazdy Jutra” w Genewie za rolę w filmie Krótki film o miłości
  • 1993 – Nagroda na MFF w Cancún za rolę męską w filmie Pamiętnik znaleziony w garbie
  • 1998 – Nagroda Aktorska na MFF w Karlovych Varach za rolę w Zabić Sekala
  • 1999 – Czeski Lew w kategorii: pierwszoplanowa rola męska w Zabić Sekala
  • 1999 – Orzeł w kategorii: najlepsza rola męska w Zabić Sekala
  • 2002 – Złoty Granat na Festiwalu Filmów Komediowych w Lubomierzu za Poranek kojota
  • 2003 – Srebrny Granat na Festiwalu Filmów Komediowych w Lubomierzu za E=mc²
  • 2003 – I miejsce w plebiscycie publiczności za kreację aktorską w spektaklu Niektóre gatunki orłów na XLII Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych
  • 2004 – nagroda The Walt Disney Company Polska dla najlepszych twórców polskiej wersji językowej w filmach animowanych – za rolę Idola w filmie Gdzie jest Nemo (Warszawa)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Festiwal Gwiazd. festiwalgwiazd.com. [dostęp 2012-07-16]. (pol.).
  2. a b Filler Witold, Piotrowski Lech, Poczet aktorów polskich. Od Solskiego do Lindy, Warszawa 1998, tu hasło: Olaf Lubaszenko, s. 184.
  3. Olaf Lubaszenko prowadzącym w Polsat Play. wirtualnemedia.pl, 2010-08-12. [dostęp 2010-08-12].
  4. Białystok. Olaf Lubaszenko gościnnie w produkcji Teatru Dramatycznego.
  5. Chłopaki niech płaczą [online], proszynski.pl [dostęp 2017-11-25].
  6. Częstochowa: Olaf Lubaszenko dyrektorem naszego teatru. Serwis Samorządowy Polska Agencja Prasowa. [dostęp 2022-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-18)]. (pol.).
  7. Magdalena Woch będzie pełnić obowiązki dyrektora Teatru w Częstochowie. rmf24.pl, 2022-11-23. [dostęp 2023-08-27]. (pol.).
  8. a b Luiza Nowak: Jego córka i wnuczka podbijają show-biznes, a historia rodziny to gotowy materiał na film. Oto losy Edwarda Linde-Lubaszenki i jego najbliższych. plejada.pl, 2019-12-27. [dostęp 2020-07-30]. (pol.).
  9. Damian Wicher, Tygodnik Prudnicki – Ojciec i syn [online], Tygodnik Prudnicki, 4 kwietnia 2007 [dostęp 2021-03-11] (pol.).
  10. Marcin Szymczyk, Olaf Lubaszenko: Jestem legionistą z krwi i kości [online], legia.net, 19 marca 2013 [dostęp 2024-07-20] (pol.).
  11. imdb.com: Bodo (2016–). [dostęp 2016-05-19]. (ang.).
  12. Warszawa. Lubaszenko poprowadzi teleturniej w TVP [online], e-teatr.pl [dostęp 2017-11-25].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]