Ludovico Calini
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 stycznia 1696 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 grudnia 1782 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Biskup Cremy | |
| Okres sprawowania |
1730–1751 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
17 grudnia 1718 |
| Sakra biskupia |
21 września 1730 |
| Kreacja kardynalska |
26 września 1766 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
21 września 1730 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ludovico Calini (ur. 9 stycznia 1696 w Cazzago San Martino, zm. 9 grudnia 1782 w Brescii) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 9 stycznia 1696 roku w Cazzago San Martino, jako syn Vincenza i Teodory Gonzagi Martinengo[1]. Studiował na Papieskiej Akademii Kościelnej, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. 17 grudnia 1718 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 11 września 1730 roku został wybrany biskupem Cremy, a dziesięć dni później przyjął sakrę[2]. W czasie zarządzania diecezją zwołał synod, a także był zaangażowany w spór dotyczący prawa przyjmowania Eucharystii w czasie mszy, co wywołało kontrowersje w całym kraju[1]. Z powodu konfliktu z wpływowym w Cremie rodem Griffani, Calini był zmuszony zrezygnować z biskupstwa w 1751 roku[1]. Jednocześnie został mianowany łacińskim patriarchą Antiochii[2]. Pomimo silnych tendencji antyjezuickich, Calini był znany z sympatii do tego zakonu, przez co był często atakowany przez jego przeciwników[1]. 26 września 1766 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Anastasiae[2]. W 1767 roku został prefektem Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii[2]. Brał udział w procesie beatyfikacyjnym Jana de Palafoxa y Mendozy i głosował przeciwko wyniesieniu go na ołtarze[1]. Jego sprzeciw wywołał znacznie poruszenie, a był spowodowany wrogością Palafoxa y Mendozy względem jezuitów[1]. Tuż przed przejściem na emeryturę w 1780 roku, spotkał się z Piusem VI i wnioskował u niego przywrócenie zakonu, zarzucając Klemensowi XIV szaleństwo[1]. Calini Zmarł 9 grudnia 1782 roku w Brescii[1].