Lejkoporek olszowy

Lejkoporek olszowy
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	borowikowce
Rodzina	krowiakowate
Rodzaj	lejkoporek
Gatunek	lejkoporek olszowy
	Nazwa systematyczna
	Gyrodon lividus (Bull.) Fr.; Epicr. syst. mycol.: 414 (Uppsala, 1838)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lejkoporek olszowy (Gyrodon lividus (Bull.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny krowiakowatych (Paxillaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Gyrodon, Paxillaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1791 r. Bulliard nadając mu nazwę Boletus lividus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1838 r. Fries, przenosząc go do rodzaju Gyrodon^[1]. Synonimy łacińskie^[2]:

Boletus brachyporus Pers. 1825
Boletus chrysenteron var. lividus (Bull.) Mérat 1821
Boletus lividus Bull. (Herb. Fr. Champ. 1791
Boletus sistotrema Fr. 1815
Boletus sistotremoides Fr. 1815
Cladomeris sistotrema (Fr.) Bigeard & H. Guill. 1909
Gyrodon sistotrema (Fr.) P. Karst. 1899
Gyrodon sistotrema var. brachyporus (W.G. Sm.) Rea 1922
Gyrodon sistotrema var. sistotrema (Fr.) P. Karst. 1899
Gyrodon sistotremoides Opat. 1836
Uloporus lividus (Bull.) Quél. 1886
Uloporus sistotrema (Fr.) Quél. 1896

Nazwę polską nadał Władysław Wojewoda w 1999 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też przez Alinę Skirgiełło pod nazwą zębiak sinawy^[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnicy 3–12 cm, przeważnie słomkowy do ochrowożółtawego. Powierzchnia sucha, matowa do delikatnie filcowatej. Po ugnieceniu brązowieje. Brzeg wkrótce ostrokanciasty^[4].

Trzon

Wysokość 3–7 cm, średnica od 0,5 do 2 cm. Zabarwiony jak kapelusz. Podstawa zaostrzona^[4].

Rurki

Za młodu lśniąco cytrynowożółte do złocistożółtych, po dojrzeniu oliwkowe, po ugnieceniu siniejące, początkowo bardzo drobne, zbiegające na trzon. Warstwę rurek ma w przeciwieństwie do innych grzybów rurkowych niezwykle cienką, zwłaszcza za młodu. Niezawodną cechą rozpoznawczą lejkoporka olszowego są rurki daleko zbiegające na trzon^[4].

Miąższ

W kapeluszu żółtawy, lekko siniejący, w trzonie wkrótce brązowawy^[4].

Wysyp zarodników

Ochrowobrązowy. Zarodniki eliptyczne, gładkie, o rozmiarach 5-7 x 4-4,5 µm^[4].

Występowanie

Rośnie od sierpnia do października, pod olszami, na bagnach i torfowiskach, na brzegach stawów i strumieni, w wilgotnych miejscach w lasach; stosunkowo rzadki. Grzyb mikoryzowy^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Index Fungorum. [dostęp 2013-03-05]. (ang.).
↑ Species Fungorum. [dostęp 2013-04-15]. (ang.).
↑ Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f EwaldE. Gerhardt EwaldE., Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik, StefanS. Łukomski (tłum.), Warszawa: Klub dla Ciebie - Bauer-Weltbild Media, 2006, s. 480, ISBN 83-7404-513-2, OCLC 836313700 .

[if-1] Index Fungorum. [dostęp 2013-03-05]. (ang.).

[sf-2] Species Fungorum. [dostęp 2013-04-15]. (ang.).

[checklist-3] Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.

[Gerhardt-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f EwaldE. Gerhardt EwaldE., Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik, StefanS. Łukomski (tłum.), Warszawa: Klub dla Ciebie - Bauer-Weltbild Media, 2006, s. 480, ISBN 83-7404-513-2, OCLC 836313700 .

[1]

[2]

[3]

[4]