Przejdź do zawartości

Halina Kunicka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł dotyczy piosenkarki. Zobacz też: Halina Kunicka (kulturystka).
Halina Kunicka
Ilustracja
Halina Kunicka (2008), aut. Marcin Kydryński
Imię i nazwisko

Halina Kydryńska

Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1938
Lwów

Gatunki

muzyka rozrywkowa

Zawód

piosenkarka

Aktywność

od 1957

Wydawnictwo

Pronit

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Zasłużony dla Warszawy
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Halina Irena Kunicka-Kydryńska (ur. 18 lutego 1938 we Lwowie) – polska piosenkarka.

Debiutowała na scenie w latach 50. XX wieku, a szczególnie popularna była w latach 60. i 70. Od tego czasu koncertowała ze swoim recitalem po Polsce, wcześniej występowała także w Europie, Izraelu, USA, Kanadzie i Australii. Podczas koncertów często akompaniowali jej Czesław Majewski i Jerzy Derfel. Wydała łącznie 12 płyt, które sprzedały się w łącznym nakładzie ok. 1 mln egzemplarzy, a trzy z nich doczekały się statusu złotych[1]. W swoim repertuarze, głównie popowym, sięgała także po klasykę przedwojennego kabaretu i romanse rosyjskie. Do jej największych przebojów należą: „Orkiestry dęte”, „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, „Lato, lato czeka”, „Od nocy do nocy”, „To były piękne dni” i „Gwiazda naszej miłości”.

Uhonorowana nagrodami branżowymi i odznaczeniami państwowymi, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 18 lutego 1938 we Lwowie, a mieszkała w Hoszczy pod Lwowem[2]. Jest córką Wacława Kunickiego (ur. 18 maja 1906) i Zofii z domu Bek[3]. Jej ojciec był oficerem Korpusu Ochrony Pogranicza – pełnił funkcję dowódcy plutonu w 1 kompanii Batalionu KOP „Hoszcza”[2], a podczas wojny obronnej 1939 walczył jako dowódca 1 kompanii ckm w 98 Pułku Piechoty; jego dalsze losy nie są znane[2][4][5][6]. Jako dziecko kilkukrotnie przeprowadzała się z matką; mieszkały w Grójcu, Radości i Warszawie[7].

Muzyką zainteresowała się dzięki matce, która śpiewała i grała na pianinie, a także zapoznawała córkę z piosenkami harcerskimi, przedwojennymi i powstańczymi oraz repertuarem kabaretowym i muzyką lwowską[8][9]. W wieku 16 lat zdała maturę[9] w VII Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Warszawie[10]. Za namową ojczyma, adwokata Mieczysława Góralewicza, podjęła studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończyła w 1959 na podstawie pracy magisterskiej pt. Udział prokuratora w procesie prywatnoskargowym[11][12]. Będąc na trzecim roku studiów, zdobyła wyróżnienie w organizowanym przez Polskie Radio konkursie dla piosenkarzy-amatorów, a w nagrodę dostała się do studia piosenkarskiego, w którym pobierała lekcje śpiewu i solfeżu u Hanny Skarżanki, Igora Śmiałowskiego i Tomasza Dąbrowskiego[13][14]. Emisję głosu doskonaliła również u Wandy Wermińskiej i Olgi Łady[15]. Od 1958 przez kolejne trzy lata występowała w kabarecie Pinezka[16].

W 1959 dokonała pierwszych nagrań radiowych, zarejestrowała m.in. utwór „Czumbałałajka”[13]. Nagrała także piosenki do filmów: „Są takie dni” z Lunatyków Bohdana Poręby i „Lato, lato” z Szatana z siódmej klasy Marii Kaniewskiej. W sierpniu 1964 wystąpiła z piosenkami „Chłopcy z obcych mórz” i „Przyjdzie na to czas” w koncercie polskim podczas 4. Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie. W 1966 wydała swoją pierwszą płytę, zatytułowaną po prostu Halina Kunicka. W latach 60. występowała też w popularnych audycjach radiowych: Podwieczorek przy mikrofonie i Zgaduj-zgadula oraz w programie Telewizyjna Giełda Piosenki[17]. Zaczęła też koncertować za granicą, odbyła trasę po Bułgarii[17]. Po powrocie do Polski ruszyła w rejs TSS „Stefan Batory”, na którym śpiewała[18]. W 1967 wystąpiła z utworem „Popatrz kto to jest” podczas 5. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, otrzymała nagrodę krytyki muzycznej na festiwalu w Splicie i wydała swój drugi album studyjny pt. Panienki z bardzo dobrych domów. W czerwcu 1969 wystąpiła kilka razy podczas 7. KFPP w Opolu.

W 1970 za utwór „Orkiestry dęte” otrzymała nagrodę publiczności na 10. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie i wyróżnienie na 1. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Tokio[19]. W tym samym roku wydała album pt. Kunicka oraz wystąpiła w kilku koncertach podczas 8. KFPP w Opolu. W 1971 otrzymała pierwszą nagrodę, nagrodę dziennikarzy i nagrodę publiczności na festiwalu w Dreźnie[20], a także wydała album pt. Ach, panie, panowie… i wystąpiła na 9. KFPP w Opolu, na którym fotoreporterzy okrzyknęli ją tytułem „Miss Obiektywu”. W 1972 reprezentowała Polskę w zespole artystów na olimpiadzie oraz wystąpiła z piosenką „Czekaj mnie, wypatruj mnie” podczas 10. KFPP w Opolu. W 1973 wydała swoją kolejną płytę pt. W innym lesie, w innym sadzie, a także wystąpiła z utworem „Premiera” w koncercie Premier na 11. KFPP w Opolu. W 1974 wydała album, zatytułowany po prostu Halina Kunicka, oraz uświetniła minirecitalem koncert inaugurujący 12. KFPP w Opolu, na którym zaśpiewała także duet „Ballada o dobrej żonie” w duecie z Lucjanem Kydryńskim[21]. W 1975 nagrała utwór „Od nocy do nocy”, będący motywem przewodnim filmu Jerzego Antczaka Noce i dnie[22]. Piosenką promowała swój kolejny album, również zatytułowany Od nocy do nocy, który wydała w 1977. Rok później premierowo zaprezentowała płytę pt. 12 godzin z życia kobiety, na którą nagrała utwory napisane specjalnie dla niej przez Jerzego Derfela do słów Wojciecha Młynarskiego[8][23]. W latach 70. występowała także m.in. w paryskiej Olimpii oraz w USA i Australii[24]. W czerwcu 1979 zaśpiewała „Orkiestry dęte” podczas koncertu Przeboje 35-lecia na 17. KFPP w Opolu.

W 1980 wystąpiła w programie telewizyjnym Studio Gama, w którym zaśpiewała piosenki z płyty pt. 12 godzin z życia kobiety[25]. W 1984 wydała album pt. Co się stało. W 1988 wystąpiła z piosenkami „Spóźniłam się na swój ślub” i „Zabłyśnie dzień” w koncercie jubileuszowym Róbmy swoje z okazji 25-lecia pracy artystycznej Wojciecha Młynarskiego w ramach 25. KFPP w Opolu.

W latach 90. zawiesiła karierę artystyczną, by skupić się na opiece nad chorującym mężem[26]. W 2004 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne zasługi w pracy artystycznej”[27], a w 2005 odebrała Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[28]. W grudniu 2006, trzy miesiące po śmierci męża, powróciła na scenę po kilkuletniej przerwie, grając koncert kolęd w kościele św. Anny w Warszawie[29]. Od tamtej pory gra recitale po całej Polsce[30][31][32]. W 2009 nakładem wytwórni Polskie Nagrania „Muza” ukazał się album kompilacyjny pt. Świat nie jest taki zły, zawierający 40 największych przebojów z repertuaru Kunickiej.

Halina Kunicka (2012)

W lutym 2015 nakładem Wydawnictwa „Otwarte” ukazała się książka biograficzna pt. Halina Kunicka. Świat nie jest taki zły, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym przez Kamilę Drecką-Anderman[2][33]. Od tamtej pory w ramach promocji książki odbywa spotkania autorskie na terenie Polski, często połączone z recitalami[34][35][36][37][38][39][8]. W czerwcu 2015 otrzymała Honorowy Złoty Mikrofon Polskiego Radia podczas 52. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu[40]. W 2017 przyznano jej Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[41]. W sierpniu 2018 reedycję miał jej album 12 godzin z życia kobiety z 1978[42]. Latem 2019 gościła w jednym z odcinków programu rozrywkowego Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo, w którym imitowała ją aktorka i wokalistka Emilia Komarnicka-Klynstra[43].

Wpływ na popkulturę

[edytuj | edytuj kod]

Została jedną z bohaterek wiersza Zbigniewa Herberta „Dalida”, opublikowanego w 1998 w tomie poetyckim Epilog burzy[44][9]. W postać artystki wcielili się Zofia Zborowska, Honorata Skarbek, Emilia Komarnicka-Klynstra i Robert Janowski w programie rozrywkowym Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo[43][45][46].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W wieku 22 lat wyszła za Stanisława Wierzbickiego[47], inżyniera budownictwa[48], z którym rozwiodła się po siedmiu latach małżeństwa. W marcu 1968 poślubiła dziennikarza i konferansjera Lucjana Kydryńskiego w obecności świadków: Jerzego Połomskiego i Edyty Wojtczak[49]. Mieli syna, Marcina (ur. 1968)[50].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia opracowana na podstawie materiału źródłowego[51].

  • 1966 – Halina Kunicka
  • 1967 – Panienki z bardzo dobrych domów
  • 1970 – Kunicka
  • 1971 – Ach, panie, panowie…
  • 1973 – W innym lesie, w innym sadzie
  • 1974 – Halina Kunicka
  • 1977 – Od nocy do nocy
  • 1978 – 12 godzin z życia kobiety
  • 1984 – Co się stało
  • 2000 – Upływa szybko życie

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Biografia na stronie Radia RMF.
  2. ↑ a b c d Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 9.
  3. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 10–11, 19.
  4. ↑ Kamila Drecka: Otworzyłam się na życie. tvp.info, 20 października 2012. [dostęp 2015-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 kwietnia 2015)].
  5. ↑ Pierwszego ojca znałam tylko z fotografii. se.pl. [dostęp 2015-03-09].
  6. ↑ Halina Kunicka. Notacje. ninateka.pl. [dostęp 2015-03-09].
  7. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 16–17, 22.
  8. ↑ a b c lena: Mam ogromny szacunek dla swojej publiczności. gazeta.wodzislaw-slaski.pl, 2019-04-09. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  9. ↑ a b c Justyna Sochacka: Halina Kunicka: staram się żyć rozsądnie. gazetasenior.pl, 2018-12-12. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  10. ↑ Znani absolwenci. liceum7.edu.pl. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  11. ↑ Wolałam śpiewać, niż bronić ludzi. se.pl, 12 lutego 2015. [dostęp 2015-03-09].
  12. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 26, 32, 47.
  13. ↑ a b Krzysztof Logan Tomaszewski: Supergwiazdy na walizkach. Polska Oficyna Wydawnicza Logan, 1993, s. 167. ISBN 83-900770-1-9.
  14. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 37–39.
  15. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 308.
  16. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 41, 48.
  17. ↑ a b Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 60–61.
  18. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 64–65.
  19. ↑ Lucjan Kydryński: Przejazdem przez życie… Kroniki rodzinne. Wydawnictwo Literackie, 2005, s. 94–95. ISBN 83-08-03780-1.
  20. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 62.
  21. ↑ Kydryński zaśpiewał 1974. tvp.pl, 2013-04-18. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  22. ↑ Wiesław Kot, Sto najważniejszych scen filmu polskiego, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2014, s. 209.
  23. ↑ Halina Kunicka: świat nie jest taki zły. polskieradio24.pl, 2014-02-04. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  24. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 158–161.
  25. ↑ Joanna Nojszewska: Kobiety, które śpiewały Młynarskiego. Wydawnictwo Marginesy, 2024, s. 67–72. ISBN 978-83-67859-92-9.
  26. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 252.
  27. ↑ a b M.P. z 2004 r. nr 42, poz. 725.
  28. ↑ a b Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. www.gov.pl. [dostęp 2017-01-21].
  29. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 274.
  30. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 276.
  31. ↑ Teresa Madej: Wyśpiewana „spowiedź” Haliny Kunickiej. zamosconline.pl, 2011-03-11. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  32. ↑ Iwona Danilewicz: Halina Kunicka w Suwałkach. niebywalesuwalki.pl, 2012-09-29. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  33. ↑ Halina Kunicka. Świat nie jest taki zły. otwarte.eu. [dostęp 2015-03-09].
  34. ↑ Spotkanie z haliną kunicką i jej książką pt. „Świat nie jest taki zły”. kultura.tarnow.pl. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  35. ↑ Halina Kunicka z okazji Dnia Matki w Radomsku. 2017-05-24. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  36. ↑ Halina Kunicka zaśpiewa w Dworku Białoprądnickim. krakow.pl, 2018-01-16. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  37. ↑ Krzysztof Ogiolda: Halina Kunicka: W Opolu trzeba było być. Kto tu nie przyjeżdżał, nie istniał. 2018-09-13. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  38. ↑ Spotkanie z Haliną Kunicką. biblioteka-niepolomice.pl, 2019-04-30. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  39. ↑ Halina Kunicka w chrzanowskiej bibliotece!. mbp.chrzanow.pl, 2019-01-22. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  40. ↑ Laureaci 52. KFPP 2015. opole.pl. [dostęp 2018-04-05].
  41. ↑ a b Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. www.gov.pl. [dostęp 2020-06-21].
  42. ↑ Paweł Piotrowicz: Ciągle piękne dni. Przeboje Haliny Kunickiej zabrzmią jeszcze raz. kultura.onet.pl, 2018-08-23. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  43. ↑ a b Halina Kunicka wzruszyła się występem w programie „Twoja twarz brzmi znajomo”. „To dla mnie prezent!”. plejada.pl, 2019-09-19. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  44. ↑ Z.Herbert, Dalida, w: Epilog burzy. Wrocław 1998, s. 13-14.
  45. ↑ „O Pani!”, Marek Molak to Grzegorz Hyży jak żywy!. polsat.pl, 2018-09-22. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  46. ↑ Ewelina Ruckgaber i „Historia jednej…” wygranej!. polsat.pl, 2019-09-21. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  47. ↑ Wiktor Krajewski, Andrzej Szwan: Lulla La Polaca. Wydawnictwo Znak, 2024, s. 244. ISBN 978-83-240-9579-7.
  48. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 57–59.
  49. ↑ Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 84, 110, 183.
  50. ↑ Lucjan Kydryński: Przejazdem przez życie… Kroniki rodzinne. Wydawnictwo Literackie, 2005, s. 88. ISBN 83-08-03780-1.
  51. ↑ Halina Kunicka w Katalogu Polskich Płyt Gramofonowych

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Halina_Kunicka&oldid=75327765”