Frank Schulte
| |||||||||||
| zapolowy | |||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Frank M. Schulte | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Wildfire | ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
17 września 1882 | ||||||||||
| Data i miejsce śmierci |
2 października 1949 | ||||||||||
| Odbijał |
lewą | ||||||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||||||
| Debiut |
21 września 1904 | ||||||||||
| Ostatni występ |
2 października 1918 | ||||||||||
| Statystyki | |||||||||||
| Średnia uderzeń |
0,270 | ||||||||||
| Home runy |
92 | ||||||||||
| Uderzenia |
1766 | ||||||||||
| RBI |
792 | ||||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||||
| |||||||||||
Frank M. Schulte (ur. 17 września 1882, zm. 2 października 1949) – amerykański baseballista, który występował na pozycji zapolowego przez 15 sezonów w Major League Baseball.
Zawodową karierę rozpoczynał w zespołach niższych lig, między innymi w Syracuse Stars, gdzie był obserwowany przez skauta Chicago Cubs George'a Huffa i niebawem 21 sierpnia 1904 roku podpisał kontrakt z tym klubem. Miesiąc później zadebiutował w MLB w meczu przeciwko Philadelphia Phillies[1]. W sezonie 1906 zdobył 13 triple'ów i był najlepszy w tej klasyfikacji w National League[2]. W 1907 i 1908 wraz z zespołem Cubs wygrał World Series[1]. W 1911 był najlepszy w lidze w zdobytych home runach (21), zaliczonych RBI (107) oraz w slugging percentage (0,534)[2]. W tym samym sezonie został członkiem Klubu 20–20–20–20 (zdobył także 30 double'ów, 21 triple'ów i 23 skradzione bazy; do 1957 roku nikt nie powtórzył tego osiągnięcia[3][4]) oraz otrzymał nagrodę Chalmer's Award dla najbardziej wartościowego zawodnika w lidze[1].
W 1914 roku popadł w konflikt z ówczesnym menadżerem Chicago Cubs Hankiem O'Dayem, co mogło spowodować transfer do jednego z zespołów Federal League. Schulte został w drużynie, jednak dwa lata później w ramach wymiany przeszedł do Pittsburgh Pirates, w którym rozegrał 94 mecze[1][2][5]. W czerwcu 1917 podpisał kontrakt z Philadelphia Phillies, a w grudniu tego samego roku z Washington Senators[5]. W latach 1919–1922 występował w zespołach z NAPBL. Zawodową karierę zakończył w 1923. Zmarł 2 października 1949 roku w wieku 67 lat[1].
Nagrody i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]- MVP National League (1911)[6]
- 2-krotny zwycięzca w World Series (1907, 1908)[7]
- Członek Klubu 20–20–20–20[8]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Frank Schulte. sabr.org. [dostęp 2012-09-22]. (ang.).
- ↑ a b c Frank Schulte Statistics. baseball-reference.com. [dostęp 2012-09-22]. (ang.).
- ↑ Willie Mays w 1957 roku zdobył 26 doubles, 20 triples, 35 home runów i 38 skradzionych baz
- ↑ Willie Mays Statistics. baseball-reference.com. [dostęp 2012-09-22]. (ang.).
- ↑ a b Frank Schulte Transactions. baseball-reference.com. [dostęp 2012-09-22]. (ang.).
- ↑ Most Valuable Player MVP Awards & Cy Young Awards Winners. baseball-reference.com. [dostęp 2012-08-26]. (ang.).
- ↑ Baseball-Reference Playoff and World Series Index. baseball-reference.com. [dostęp 2012-08-27]. (ang.).
- ↑ Phillies' Rollins just fourth player in history to reach 20-20-20-20 club. espn.com. [dostęp 2012-09-22]. (ang.).