Przejdź do zawartości

Emanuelis Zingeris

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emanuelis Zingeris
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1957
Kowno

Zawód, zajęcie

działacz społeczny, filolog, polityk

Alma Mater

Uniwersytet Wileński

Stanowisko

poseł na Sejm Republiki Litewskiej

Partia

Związek Ojczyzny

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (Litwa) Medal Niepodległości Litwy Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RP Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RFN

Emanuelis Zingeris[1] (ur. 16 lipca 1957 w Kownie) – litewski polityk i działacz społeczny żydowskiego pochodzenia, filolog, poseł na Sejm Republiki Litewskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Kownie w rodzinie litewskich Żydów[2]. Matka była akuszerką, ojciec zaś nauczycielem. Po uzyskaniu matury w szkole średniej w Kownie podjął naukę na wydziale filologicznym Uniwersytetu Wileńskiego, który ukończył w 1981 jako magister filologii i języka litewskiego. W latach 1979–1981 pracował w Muzeum Wojskowym im. Witolda Wielkiego w Kownie, później dołączył do wykładowców katedry literatury litewskiej Uniwersytetu Wileńskiego, od 1986 prowadził zajęcia dla studentów wieczorowych Uniwersytetu Wileńskiego w Kownie. Przez krótki okres sprawował funkcję kierownika wydziału judaików Litewskiej Izby Książki (1988–1989), później stał na czele litewskiego państwowego muzeum Żydów (1989–1990).

Jest związany z litewską społecznością żydowską, przez lata był przewodniczącym jej stowarzyszenia. Do 2004 zajmował stanowisko dyrektora wileńskiego muzeum Żydów. W 1998 prezydent Valdas Adamkus powołał go na stanowisko przewodniczącego międzynarodowej Komisji ds. Zbadania Zbrodni Stalinowskich i Nazistowskich na Litwie[3].

W wyborach z 1990 z powodzeniem kandydował do Rady Najwyższej Litewskiej SRR jako przedstawiciel Sąjūdisu w okręgu Wilno-Leszczyniaki. Był członkiem Sejmu Sąjūdisu, a także jego przedstawicielem w Argentynie[4]. Znalazł się w gronie sygnatariuszy Aktu Przywrócenia Państwa Litewskiego z 11 marca 1990. W Sejmie stanął na czele Komisji Spraw Zagranicznych. W 1991 wszedł w skład delegacji ds. negocjacji z ZSRR. Był pomysłodawcą EIDEM, europejskiego instytutu rozproszonych mniejszości narodowych[5]. W latach 1989–1991 należał do Litewskiej Partii Socjaldemokratycznej. Ponownie został wybrany do Sejmu w 1992, gdzie pracował w Komisji Spraw Zagranicznych, został również litewskim przedstawicielem w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy (1993–1995). W parlamencie następnej kadencji (1996–2000) stał na czele Komisji Praw Człowieka i Obywatela, po raz kolejny reprezentował litewski parlament w Zgromadzeniu Parlamentarnym RE, gdzie wybrano go na wiceprzewodniczącego Komisji Kultury i Oświaty.

W 2000 nie uzyskał mandatu poselskiego. W 2004 powrócił do Sejmu z ramienia Związku Ojczyzny, do którego wstąpił w 1993. W 2007 był inicjatorem wspólnego uczczenia rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 maja w parlamencie polskim i litewskim[6]. W wyborach parlamentarnych w 2008 został ponownie posłem z listy partyjnej konserwatystów. W 2009 stanął na czele litewskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy[7]. Został również przewodniczącym międzyparlamentarnej grupy Sejmu i Knesetu[8]. W 2010 objął kierownictwo sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych.

W 2012, 2016, 2020 i 2024 również uzyskiwał poselską reelekcję z ramienia Związku Ojczyzny[9][10][11][12].

Mówi w języku jidysz, polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim. Żonaty, ma syna i córkę. Jest bratem Marka Zingerisa.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Wielkiego Księcia Giedymina, Medalem Niepodległości Litwy, Krzyżem Kawalerskim Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, a także Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. W niektórych publikacjach jego imię i nazwisko zapisuje się jako Emanuel Zinger (zob. Rejoining the Chapters Of Yiddish Life's Story. nytimes.com, 30 sierpnia 1989. [dostęp 2016-10-10]. (ang.).; Lithuanian MP calls for reciprocal measures in case of militarization of Kaliningrad. regnum.ru, 7 listopada 2007. [dostęp 2016-10-10]. (ang.).)
  2. Jack Rosenthal: The Last Jewish Farmer. nytimes.com, 30 września 1990. [dostęp 2010-10-04]. (ang.).
  3. Jacek J. Komar. Czyszczenie wizerunku. „Gazeta Wyborcza”. Nr 211, s. 9, 9 września 1998. 
  4. Virgilijus Čepaitis: Su Sąjūdžiu už Lietuvą: nuo 1988 06 03 iki 1990 03 11. Wilno: Tvermės leidykla, 2007, s. 145, 265, 268, 342. (lit.).
  5. Thomas Lane: Lithuania: stepping westward. Londyn-Nowy Jork: Routledge, 2001, s. 140. (ang.).
  6. Jacek Pawlicki. 3 Maja – święto Polski i Litwy. „Gazeta Wyborcza”. Nr 50, s. 10, 28 lutego 2007. 
  7. Informacje na stronie Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. [dostęp 2010-10-04]. (ang.).
  8. Tarpparlamentinių ryšių su Izraelio Knesetu grupė. lrs.lt. [dostęp 2010-10-04]. (lit.).
  9. Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2012. [dostęp 2020-10-13]. (lit.).
  10. Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2016. [dostęp 2020-10-13]. (lit.).
  11. Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2020. [dostęp 2020-10-13]. (lit.).
  12. Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2024. [dostęp 2024-10-28]. (lit.).
  13. M.P. z 2009 r. nr 36, poz. 548

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]