Świadkowie Jehowy w Pakistanie
Państwo | |
---|---|
Liczebność (2023) |
1259 |
% ludności kraju (2023) |
0,0005% |
Liczba zborów (2023) |
16 |
Rozpoczęcie działalności |
Świadkowie Jehowy w Pakistanie – społeczność wyznaniowa w Pakistanie, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy, licząca w 2023 roku 1259 głosicieli, należących do 16 zborów[1][a][b]. Na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej w 2023 roku zgromadziło się 4378 osób[2]. W Karaczi znajduje się Biuro Krajowe[3]. Działalność koordynuje brytyjskie Biuro Oddziału[4].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Początki
[edytuj | edytuj kod]W 1905 roku, przebywając w Baltistanie, Gustavssonowie – misjonarze Skandynawskiego Stowarzyszenia Misyjnego z Chicago, otrzymali od przyjaciela ze Stanów Zjednoczonych publikacje Towarzystwa Strażnica i wkrótce zaczęli dzielić się poznanymi wierzeniami z mieszkańcami tego regionu oraz Shigar. W 1908 roku powrócili oni do Szwecji.
W roku 1926 indyjskie Biuro Oddziału wysłało kilku głosicieli, do działalności kaznodziejskiej w Pendżabie, m.in. w Lahaur. Rozpowszechniano publikacje religijne i Biblię w językach: perskim, urdu i angielskim. W roku 1929 Claude S. Goodman i Ronald Tippin z Wielkiej Brytanii prowadzili działalność kaznodziejską m.in. w Karaczi, Hajdarabadzie, Murree oraz Lahaur[5][6]. Część publikacji trafiła do północnej prowincji Pendżab i Lahore. Frank Barretta, telegrafista z indyjskiego departamentu telegrafów, który do śmierci prowadził działalność w dzisiejszym Zachodnim Pakistanie. Barrett miał w Lahore współpracownika, który okazywał duże zainteresowanie. W tym czasie odwiedził go F.E. Skinner z indyjskiego Biura Oddziału. W mieście Kweta skontaktował się z Walterem Hardingiem. strażnikiem kolejowym, który rozpowszechniał pasażerom publikacje biblijne. W latach 30. XX wieku członkowie jego rodziny byli jednymi z pierwszych głosicieli zboru w Karaczi, do którego przenieśli się po śmierci Waltera. Skinner co roku w grudniu i styczniu, odwiedzał miejscowości w Pendżabie. Podróżował wraz tłumaczem S.M. Shadem, zainteresowanym nauczycielem z tamtego regionu. W roku 1932 do Karachi przybyło dwóch kolejnych Świadków Jehowy z Anglii, Randall Hopley i Clarence Taylor. Wraz z wybuchem II wojny światowej działalność ograniczyła się do Karaczi i trzech innych dużych miast. W roku 1942 w Lahore na 3 miesiące aresztowano pioniera specjalnego. W roku 1943 brytyjscy urzędnicy w Indiach zakazali importu i drukowania literatury Towarzystwa Strażnicy. Utrudniło to działalność pionierów. Zakaz ten został zniesiony pod koniec 1944 roku.
Rozwój działalności
[edytuj | edytuj kod]W 1947 roku Indie podzielono i Pakistan stał się oddzielnym państwem. W Pakistanie działało 20 głosicieli, 12 w Karaczi, kilku w mieście Kweta. W lutym 1947 roku do Pakistanu wysłano dwóch misjonarzy, absolwentów Biblijnej Szkoły Strażnicy – Gilead. W roku 1947 w zborze w Karaczi działalność kaznodziejską prowadziło 12 głosicieli, rok później – 21. W tym czasie pionier specjalny George Singh rozpoczął działalność w mieście Kweta[7]. Jeden z mieszkańców tego rejonu, były wojskowy Sadiq Masih, który przyjął wierzenia Świadków Jehowy, zaczął tłumaczyć publikacje biblijne na język urdu[8]. W roku 1949 działalność kaznodziejską w kraju prowadziło 27 głosicieli należących do jednego stołecznego zboru.
W latach 50. XX wieku nadzorcą obwodu został Edward Bazely, urodzony w Sakkhar, absolwent Szkoły Gilead. 3 stycznia 1952 roku do Karaczi przybyli kolejni misjonarze, m.in. Henry Finch, Harry Forrest i ponownie Claude S. Goodman. W tym też roku miasto to odwiedzili przedstawiciele Towarzystwa Strażnica Nathan H. Knorr i Milton G. Henschel, którzy wygłosili kilka przemówień do 364 obecnych na zgromadzeniu w Karaczi. Tam też otwarto Biuro Oddziału. W roku 1953 w Pakistanie działało 14 misjonarzy, osiągnięto liczbę 57 głosicieli. W 1954 roku, kiedy powstał drugi zbór, w działalności kaznodziejskiej uczestniczyło 70 głosicieli. W Lahaur utworzono dom misjonarski dla czterech osób. Podobne domy misjonarskie utworzono w trzech innych miastach. W 1954 roku Biuro Oddziału przeniesiono do Lahore. W roku 1955 misjonarze działali również w Rawalpindi, gdzie powstał dom misjonarski. Na początku 1956 roku w Karaczi powstał pierwszy zbór posługujący się językiem urdu. Pod koniec 1956 roku 160 osób wysłuchało przemówienia Nathana Knorra w Lahore, a Frederick William Franz wygłosił przemówienie w Karaczi. Podczas swojej wizyty N. Knorr nagrał krótki wywiad, który następnie wyemitowała stacja radiowa w Lahore. W Pakistanie działało wtedy 79 głosicieli. W lutym 1957 roku powstał zbór w Rawalpindi, dzięki czemu liczba zborów w tym kraju wzrosła do 5. W tym samym roku w Lahaur odbyło się zgromadzenie pod hasłem „Życiodajna mądrość” z udziałem 160 osób, a 5 osób zostało ochrzczonych. Harry Forrest prowadził działalność kaznodziejska na terenie wiejskim w Pendżabie. Po jego powrocie do Kanady w 1959 roku, działalność na tamtym terenie rozpoczęli pionierzy specjalni Sattar i Sadiq. Wkrótce zdołali zorganizować tam pierwszą grupę głosicieli.
W kwietniu 1960 roku w Pakistanie pozostało tylko 6 misjonarzy, a dwóch z nich przygotowywało się do wyjazdu z powodu choroby. W tym miesiącu przybyło z Kanady czterech kolejnych misjonarzy. W roku 1961 w działalności kaznodziejskiej uczestniczyło 117 głosicieli głównie w Karaczi i Lahaur. W tym sam roku dziesięciu głosicieli, w tym pięciu misjonarzy, przeniosło się z Karaczi do Afganistanu, by tam głosić Dobrą Nowinę. W Pakistanie działały wtedy już trzy zbory – jeden w Lahaur i dwa w Karaczi. W 1962 roku przebywał z wizytą w pakistańskiej stolicy Milton G. Henschel. W 1963 roku pakistańscy Świadkowie Jehowy uczestniczyli w międzynarodowym kongresie pod hasłem „Wiecznotrwała dobra nowina” w Delhi. W roku 1965 powstał czwarty zbór w Rawalpindi. Na przełomie 1967 i 1968 roku przybyło 7 kolejnych misjonarzy. W roku 1968 w Karaczi odbył się ogólnokrajowy kongres pod hasłem „Dobra nowina dla wszystkich narodów”. W 1969 roku zanotowano liczbę 151 głosicieli, wielu wyjechało na międzynarodowy kongres pod hasłem „Pokój na ziemi” do Londynu.
W 1971 roku odbył się kongres pod hasłem „Imię Boże” w Lahaur, w którym uczestniczyli również afgańscy współwyznawcy – zanotowano liczbę 173 głosicieli i ponad 500 obecnych na ich zebraniach religijnych. W 1993 roku w kraju było 357 głosicieli należących do 7 zborów.
Legalizacja działalności
[edytuj | edytuj kod]W 1997 roku działalność w tym kraju została zalegalizowana, działało wówczas 410 Świadków Jehowy w 9 zborach, a w 1999 roku już 501 w 10 zborach. W 2007 roku osiągnięto liczbę 921 głosicieli. Na uroczystości Wieczerzy Pańskiej zebrało się 3678 osób. W 2008 roku osiągnięto liczbę 1000 głosicieli, w następnym roku liczba ta się utrzymała, chociaż wielu głosicieli wyprowadziło się za granicę.
W 2010 roku zorganizowano pomoc humanitarną dla poszkodowanych przez powódź w tym kraju. Wielu głosicieli wyjechało z Pakistanu, toteż liczba głosicieli wyniosła 967 osób, jednak w 2011 roku ich liczba wzrosła do 1022. W roku 2013 było 918 głosicieli, w 2015 – 1013, w roku 2018 – 1140. W 2011 roku wydano Chrześcijańskie Pisma Greckie w Przekładzie Nowego Świata (Nowy Testament) w języku pendżabskim, a w 2015 roku w języku urdu. W 2019 roku zanotowano liczbę 1122 głosicieli, a na uroczystość Wieczerzy Pańskiej zebrało się 4259 osób.
9 października 2022 roku Paul Norton z Komitetu Oddziału w Wielkiej Brytanii w trakcie odbywającego się na żywo programu ogłosił wydanie Biblii — Ewangelii według Mateusza w języku pendżabskim (pismo szachmukhi). Z programu skorzystało ponad 1300 osób[9].
Zebrania zborowe odbywają się w języku pendżabskim (pismo szachmukhi) i urdu.
Oficjalny serwis internetowy – jw.org jest dostępny w językach Pakistanu, m.in. w języku urdu[10], pendżabskim[11] (w piśmie szachmukhi[12] i w alfabecie łacińskim[13]), paszto[14] oraz w angielskim[15].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W związku z pandemią COVID-19 od 14 marca 2020 do 31 sierpnia 2022 roku działalność od domu do domu była zawieszona (prowadzona była listownie, telefonicznie, w formie elektronicznej, od 31 maja 2022 roku wznowiono publiczną działalność ewangelizacyjną). Program uroczystości Pamiątki śmierci Jezusa Chrystusa oraz zebrań zborowych przeprowadzany jest „hybrydowo” (również poprzez wideokonferencje). Do 31 grudnia 2022 roku wstrzymano organizowanie kongresów regionalnych i zgromadzeń obwodowych z osobistym udziałem obecnych. Ich program został zamieszczony w serwisie internetowym jw.org.
- ↑ Zbory i grupy języka urdu działają również w Grecji, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i we Włoszech, a języka paszto również w Wielkiej Brytanii.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pakistan – Ilu tam jest Świadków Jehowy [online], jw.org [dostęp 2024-04-14] .
- ↑ Watchtower, Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy na całym świecie w roku służbowym 2023 [online], jw.org .
- ↑ Watchtower, Biuro Krajowe w Pakistanie [online], jw.org [dostęp 2015-01-06] .
- ↑ Watchtower, Sprawozdanie z Wielkiej Brytanii [online], jw.org, 29 lutego 2016 [dostęp 2016-02-29] .
- ↑ Zaufałem Jehowie z całego serca, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 1975, s. 14–19 .
- ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2000, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2000, s. 98, 99 .
- ↑ 1949 Yearbook of Jehovah's Witnesses, Watchtower, 1949, s. 179, 180 (ang.).
- ↑ Watchtower, Pokrzepiany w trudnych chwilach, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, CXXXIX, Towarzystwo Strażnica, czerwiec 2018, s. 26–29, ISSN 1234-1150 .
- ↑ Watchtower, Wydanie Ewangelii według Mateusza w języku pendżabskim (pismo szachmukhi) [online], jw.org, 21 października 2022 [dostęp 2022-10-28] .
- ↑ Watchtower, JW.org (język urdu) [online], jw.org [dostęp 2021-08-21] .
- ↑ Watchtower, JW.org (język pendżabskim) [online], jw.org [dostęp 2021-08-21] .
- ↑ Watchtower, JW.org (język pendżabski [pismo szachmukhi]) [online], jw.org [dostęp 2021-08-21] .
- ↑ Watchtower, JW.org (język pendżabski [alfabet łaciński]) [online], jw.org [dostęp 2021-08-21] .
- ↑ Watchtower, JW.org (język paszto) [online], jw.org [dostęp 2021-08-21] .
- ↑ Watchtower, JW.org (język angielski) [online], jw.org [dostęp 2021-08-21] .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Świadków Jehowy: 1994–2017; 1972 (ang.)
- Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s. 531;
- „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy” nr 10/1987, s. 24; 1 stycznia 1990, s. 31; 15 lipca 2012, s. 19
- Muhammad Harb , Abdul Sami Hrawi , Gabriel Farah , Global Freemasonry in the balance of Islam – Jehovah's Witnesses in the balance, Faculty of Theology in Cairo, (1407 AH/1987), 1987 (arab.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Watchtower, Świadkowie Jehowy na całym świecie. Pakistan [online], jw.org [dostęp 2020-12-22] .
- adherents.com [online], adherents.com [zarchiwizowane z adresu 2013-01-24] .
- Dane statystyczne (archiwum) [online], watchtower.org [zarchiwizowane z adresu 2012-06-19] .