Logos

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Logos (homónimos).

Logos (en grego λóγος -lôgos- ) significa: a palabra en canto meditada, reflexionada ou razoada, é dicir: "razoamento", "argumentación", "fala" ou "discurso". Tamén pode ser entendido como: "intelixencia", "pensamento", "senso", a palabra grega λóγος -lôgos- foi e adoita ser traducida en linguas romances como Verbo (do latín : Verbum).

É un dos tres modos de persuasión na retórica (xunto co ethos e o pathos), segundo a filosofía de Aristóteles.

Definicións

Significado filosófico

Heráclito utiliza esta palabra na súa teoría do ser, dicindo: "Non a min, senón escoitando ao logos, é sabio dicir xunto a el que todo é un." Tomando logos como a grande unidade da realidade, seica O real, Heráclito pide que a escoitemos, é dicir, que esperemos que ela se manifeste soa en lugar de oprimir.

O ser de Heráclito, entendido como logos, é a Intelixencia que dirixe, ordena e dá harmonía ao devir dos cambios que se producen na guerra que é a existencia mesma. Trátase dunha intelixencia substancial, presente en todas as cousas. Cando un ente perde o sentido da súa existencia apártase do Logos.

Significado psicolóxico

En logoterapia, a terceira escola vienesa de psicoloxía -despois do psicanálise de Sigmund Freud e da Psicoloxía Individual de Adler- desenvolvida por Frankl, a procura do logos (neste caso: "sentido da existencia") é o centro do traballo existencial e terapéutico para atopar o senso e o significado que orientan a praxe do ser humano.

Significado teolóxico

No prólogo do Evanxeo de Xoán, menciónase ao Λóγος, identificándoo como á persoa espiritual con Deus no principio da creación. Xoán 1:1 di:

εν αρχη ην ο λογος και ο λογος ην προς τον θεον και θεος ην ο λογος

no principio era o logos e o logos era con Deus o logos era Deus.

Traducido ao latín na Vulgata: In Principio erat Verbum et Verbum erat apud Deum et Deus erat Verbum

no principio era o Verbo [a palabra razoada] e o Verbo era con Deus e o Verbo era Deus .

Moitas interpretacións xurdiron en torno ao significado do Logos neste versículo. Algúns relacionárono co Logos da filosofía grega e a xudeohelenística de Filón de Alexandría quen precisamente utiliza -antes do século I- a palabra grega Λógos para significar a sabedoría e, especialmente, a razón inherente a Deus, logo do século I e a partir do Evanxeo segundo Xoán Λóγος (traducido ao latín como Verbum) obtén unha significación cristiá. Os gnósticos inclináronse máis polo primeiro compoñente. Os cristiáns apoloxistas do século II, vían nel ao Fillo de Deus, pero algúns como Tertuliano, diferenciaban entre o Logos como atributo interno en Deus, e outro o Logos que procreou Deus, que se tornaría nunha persoa. Outros teólogos entendíano ontoloxicamente como "a razón de Deus" e inseparable del. Os que se opuñan a esta visión alegaban que ao Logos predícaselle sen artigo definido en grego, e isto indicaría para algunhas opinións que este Logos era un "segundo Deus"(δευτερος θεος) (véxase Oríxenes de Alexandría), pero non o Deus Todopoderoso, O Deus (ou θεος), que leva artigo definido.

O Logos é interpretado como aquilo que existía desde o principio (αρχη/arkhé) con Deus (con maiúscula, porque é o nome propio). A palabra admite máis de trinta acepcións, no entanto e segundo santo Agostiño antes da existencia da creación non existía o tempo, o que converte á Razón na enerxía do Universo.