Andrej Frušić
| Andrej (Frušić) | |
|---|---|
| Datum rođenja | 18. jul 1916. |
| Mesto rođenja | Divoš kod Sremske Mitrovice (Austrougarska) |
| Datum smrti | 22. mart 1986. |
| Mesto smrti | Sremska Mitrovica (SFRJ) |
Episkop Andrej (svetovno Janko Frušić, Divoš (Sremska Mitrovica), 5/18. jul 1916. — Sremska Mitrovica, 22. mart 1986.) je bio episkop Srpske pravoslavne crkve.
Episkop Andrej rođen je kao Janko Frušić 5. jula 1916. godine u selu Divošu kod Sremske Mitrovice, podno manastira Kuveždina. Porodica Frušića bila je jedna od najimućnijih u selu. Osnovnu školu i realnu gimnaziju završio je u Novom Sadu, a Bogoslovski fakultet u Beogradu 1939. godine. Sa odlikom je doktorirao na istom fakultetu 1946. godine.
Zamonašen je po činu male shime 11. jula 1940. godine u manastiru Bođanima, rukopoložen u čin đakona od episkopa bačkog Irineja (Ćirića). Isti episkop rukopoložio ga je u čin prezvitera — jeromonaha 15. marta 1941. u Novom Sadu. Za suplenta gimnazije u Novom Sadu postavljen je 1940. godine, a po položenom profesorskom ispitu bio je profesor Prve muške gimnazije u Beogradu.
Za deset godina prošao je sve sveštenomonaške činove i zvanja u Crkvi od monaha do arhimandrita. Od 1947. do 1949. godine, bio je duhovnik crkve Ružice u Beogradu, gde se istakao u misionarskom radu sa pobožnima. Za profesora i glavnog vaspitača Bogoslovije Svetog Save u manastiru Rakovici postavljen je 1949. godine, a 1951. godine za starešinu istog manastira. Na ovoj dužnosti ostaje do kraja 1952. godine, kada ga Savet Bogoslovskog fakulteta u Beogradu bira za docenta na katedri Patrologije. Kasnije je držao katedre Hrišćanske i Srpske crkve, kao i ruskog jezika. U novembru 1958. godine izabran je za vanrednog profesora Bogoslovskog fakulteta na kome položaju ostaje do izbora za episkopa.
Naučne radove iz oblasti bogoslovlja, patrologije i istorije, objavljivao je u raznim časopisima, ponajviše u „Bogoslovlju“, časopisu Bogoslovskog fakulteta. Nekoliko radova mu je ostalo neobjavljeno.
Odlukom Svetog arhijerejskog sabora arhimandrit dr Andrej Frušić, vanredni profesor Bogoslovskog fakulteta, izabran je 19. juna 1959. godine za episkopa budimljanskog, vikara patrijarha srpskog. Hirotonisan je na Vidovdan iste godine uz Hrizostoma, slavonskog Emilijana i zahumsko-hercegovačkog Vladislava. Novohirotonisanom episkopu Andreju poverena je u administriranje Eparhija cpnogorsko-primorska (danas mitropolija) na kojoj dužnosti je ostao do izbora za episkopa banjalučkog. Arhipastirski rad episkopa Andreja u Crnoj Gori bio je krajnje otežan zbog izrazito agresivnog delovanja borbenog ateizma, podržavanog od strane tadašnjih građanskih komunističkih vlasti.
Na redovnom zasedanju Svetog arhijerejskog sabora 20. maja 1961. godine, vikarni episkop budimljanski Andrej, izabran je za eparhijskog arhijereja eparhije banjalučke, koja je upražnjena izborom episkopa Vasilija Kostića na eparhiju žičku. Ustoličenje novog arhijereja u Banjoj Luci obavio je u pridvornom hramu Svetog Save, dotadašnji episkop banjalučki, sada žički Vasilije. Svojom učenošću, plemenitošću i pomirljivim stavom, episkop Andrej je uspeo ne samo okupiti i pokrenuti saradnike, nego i u nekoliko omekšati odnos građanskih vlasti prema Crkvi ne samo u Banjoj Luci nego i na tlu cele eparhije. Prvi znak dobre volje prema Crkvi i novom episkopu, bila je napokon dodela građevinske dozvole za izgradnju Saborne crkve, ali ne tamo gde je ranije bila već neposredno pored vladičanskog dvora. Ponegde i na području Eparhije upornim nastojanjem sveštenika dobijene su dozvole za obnovu porušenih, a ređe izgradnju novih hramova i parohijskih domova.
Proces popunjavanja i podmlađivanja parohijskog sveštenstva, započet za prethodnog episkopa, nastavljen je ubrzano. Za skoro dve decenije upravljanja Eparhijom banjalučkom, episkop Andrej rukopoložio je 65 sveštenika i ostavio veći broj bogoslova i studenata na školovanju i time, za one prilike, rešio pitanje svešteničkog kadra u eparhiji.
Najveći uspeh na građevinskom planu je izgradnja i osvećenje Sabornog hrama Sv. Trojice, ali je i od izuzetnog značaja izgradnja i obnova 26 parohijskih i filijalnih hramova i 38 parohijskih domova, kao i dva manastirska konaka u Gomionici i Moštanici. Isto tako, zaslugom episkopa Andreja, zemljotresom 1969. godine teško oštećeni Vladičanski dvor je obnovljen i ponovo stavljen u namenu.
Episkop Andrej se isticao u unapređenju ekumenskih odnosa posebno sa Rimokatoličkom crkvom i mesnim počivšim biskupom Alfredom Pihlerom.
Kao rođeni Sremac, po svojoj želji prešao je 1980. godine na eparhiju sremsku. Umro je u Sremskoj Mitrovici 22. marta 1986. godine i sahranjen u manastiru Krušedolu. I oko njegovog odra, kao i pre toga na sahrani episkopa žičkog Vasilija, bili su prisutni i Banjalučani, pokazujući time ljubav i vernost prema svojim arhipastirima.
- [1] Arhivirano 2010-09-29 na Wayback Machine-u
- Veb stranica Srpske Pravoslavne Crkve - Episkop Andrej (Frušić) Arhivirano 2010-09-29 na Wayback Machine-u
| Prethodnik: Valerijan (Stefanović) |
vikarni episkop budimljanski 1959 — 1961. |
Nasljednik: Joanikije (Mićović) |