Перайсці да зместу

Sede Vacante

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Сімволіка Святога Прастола ў перыяд Sede Vacante (вакантнага Прастола)

Sede Vacante («пры вакантным троне», пры вакантным прастоле; ад лац.: sedes vacans — вакантны прастол) — перыяд, у які Святы Прастол не заняты легітымным манархам (дакладней пантыфікам) (гэта значыць у перыяд паміж смерцю ці адрачэннем Папы Рымскага і абраннем новага главы Святога Прастола і Рымска-каталіцкай царквы). Фаза вакантнага Прастола пачынаецца, калі кардынал-камерленга канстатуе смерць Папы наступным чынам: тройчы ўдарае нябожчыка пантыфіка срэбраным малаточкам у лоб, заве яго імем, якое было дадзена яму пры хрышчэнні, і просіць адгукнуцца. Пасля таго, як Папа не адгукнуўся, кардынал-камерленга прамаўляе фразу: Vere Papa mortuus est («Папа сапраўды мёртвы»), і папскі прастол уступае ў перыяд Sede Vacante. Акрамя таго, магчымы пачатак перыяду Sede Vacante у момант адрачэння Папы Рымскага, як гэта здарылася 28 лютага 2013 года.

У перыяд Sede Vacante усе чыноўнікі Рымскай курыі пазбаўляюцца сваіх пасад, за выключэннем трох чалавек: камерленга Рымска-каталіцкай царквы, дэкана Калегіі кардыналаў і вялікага пенітэнцыярыя. У гэты перыяд Святым Прастолам і Рымска-каталіцкай царквой кіруе Калегія кардыналаў, на чале з камерленга, які з’яўляецца месцаахоўнікам Святога Прастола. Галоўны клопат Калегіі кардыналаў — пахаваць нябожчыка Папу і прыступіць да выбараў новага Рымскага першасвятара на канклаве.

Пачынаючы з 1831 года перыяд Sede Vacante не доўжыўся больш за 20 дзён, з прычыны таго, што папскімі правіламі ўсталявана, што канклаў павінен сабрацца не пазней 18-га дня з дня смерці Папы. У эпоху Сярэднявечча бывалі перыяды вакантнага Прастола, якія доўжыліся месяцамі, а то і гадамі. Самы працяглы перыяд Sede Vacante — 12681271 гг. (паміж смерцю Папы Клімента IV і абраннем Рыгора X).

У перыяд Sede Vacante выпускаюцца манеты і паштовыя маркі Ватыкана з гербам, аналагічным гербу кардынала-камерленга, але без профіля Папы.

Ад Sede Vacante пайшла і назва традыцыйнага кансерватыўнага рэлігійнага руху седэвакантызм, члены якога не прызнаюць Рымскіх Пап, якія кіруюць з Другога Ватыканскага сабора, пачынаючы з Яна XXIII[1].

Спіс перыядаў вакантнага Прастола пачынаючы з XIX стагоддзя

[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  • Conclave, de Roberto Pazzi, Editions Anne Carrière, 2005