Kanpo-zor

Kanpo zorren herrialdeen mapa, BPGaren ehunekoaren arabera (2011).

Kanpo-zorra edo atzerri-zorra estatuak, beste botere publiko batzuek edo esparru nazionaleko enpresa handiek beren estatutik kanpoko kapital-merkatuetan baliabideak lortzeko prozedura da.

Zorra, gehienetan, banku-sindikatuen zerbitzuak kontratatuz jaulkitzen da, eta, jaulkipena moduan, diru-itzulera ere nazioarteko konfiantza ematen duen dibisaren batean egiten da (dolarretan, yenetan edo, gaur egun, eurotan). Gutxi garatutako zenbait estaturen (Brasil, Mexiko, Argentina...) kanpo-zor hain handia nazioarteko arazo bihurtu zen 1982tik aurrera.

Orduan agertu ziren dirua itzultzeko lehenbiziko zailtasunak Mexikon (petrolio gordinaren prezioen gainbeheragatik) eta, ondorioz, beste estatu batzuetan. Horrek guztiak Cartagenako Akordioa izenekoa ekarri zuen, Hego Amerikako hamar estatuk izenpetua. Akordio hori, 1985etik aurrera, hartzekodunei fronte bateratua agertzeko saiakera izan zen.

Gaur egun, Hirugarren Mundua esaten zaioneko estatu asko, bizirik iraungo badute, kanpo-zor horretara jo beharrean dira, eta, horrekin, negozio bikaina egiten dute kapitala mailegatzen dieten Lehen Munduko estatu handiek.

Jatorria

1973an, petrolioaren prezioa laukoiztu egin zen. Herrialde ekoizleek diru kopuru handiak irabazten zituzten, eta banku pribatuek interes-tasa oso baxuekin jo zuten herrialde horietara. Kredituen % 60 herrialde pobretuetara joan ziren. Latinoamerikaren kasuan, eskualdeko zenbait herrialde erregimen diktatorialen pean zeuden, eta horiek zuhurtziarik gabe edo nahita hartu zuten zorra.

2000. urtearen amaieran, lau gertaera kaltegarri gertatu ziren herrialde hauentzat:

1. Interes-tasak igo ziren (lau aldiz biderkatu ziren 1970. urtearen amaieratik 1980. urtearen hasierara arte), eta horrek 1982. urteko zorraren krisia azkartu zuen, Latinoamerikako herrialdeetan indar handiz agertu zena. Une horretan, mailegu berrien erosketa sustatu zen zor ordainezinen ordainketari aurre egiteko, eta, horren ondorioz, hamarkada horretako hondamendi ekonomikoa eta zorraren biderkatzea eragin ziren^{[erreferentzia behar]}.
2. Dolarra biziki indartu zen.
3. Munduko merkataritzak behera egin zuen, eta petrolioa ez ziren Hegoaldeko esportazioak mespretxatu egin ziren.
4. Egitura egokitzeko planak martxan jarri ziren.

Orduan, Ignacio Ramonet analistak metaforikoki azaltzen zuen egoera batera iritsi zen, non Hirugarren Munduko herrialdeek diru gehiago inbertitzen zuten zor horren interesak itzultzeko beren garapenean baino:

«

Pisu bat erosteko, 20 milioiko kreditu bat eskatzen duzu % 5eko interesarekin, baina, hiru hilabetera, bankuak % 8ra igotzen dizu interesa, eta ezin zara kexatu. Sei hilabetera, % 20ra igo dizu; bere garaian eskatutako mailegua ordain zenezakeen, baina, honekin, jada ezin duzu […] Hori da kanpo zorrarekin gertatu dena. […] Orain (herrialde pobreak), esportatzera behartuta daude kanpo zorraren interesak ordaintzeko dibisak lortzeko helburuarekin. Horrela, herrialdea, nahitaez, kanpo-merkataritzara bideratuta dago, eta horrek eragozten dio bere barne-merkatuaz arduratzea.

»

Beste arrazoi batzuen artean, kapitalen ihesak barne aurrezpen iturri bat kendu zien herrialde horiei, ezinbestekoa beren garapena bultzatzeko.

Zorpetze larria

Zor publikoa BPGaren ehuneko gisa, bilakaera AEB, Japonia eta EBko ekonomia nagusientzat.

Ekonomian, zor publikoaren krisia edo zor subiranoaren krisia esaten zaio herrialde bateko ogasun publikoaren finantzaketan sortzen diren tentsio- eta zailtasun-egoerari. Arazoak honako hauetan ager daitezke: Estatuak bere gain hartutako konpromisoak ezin ordaintzean; mailegu berriak egiteko prest dauden inbertitzaileak aurkitzeko zailtasunean, edo zor berria jaulkitzeagatik Estatuek ordaindu behar duten interes-tasaren igoeran.

Krisi horien jatorria da herrialde baten aurrekontu-defizit metatuak finantzatzeko jaulkitako zor publikoaren metaketa gero eta handiagoa. Krisia sortzen da zorraren zenbateko osoa Estatuak interesen ordainketari edo mailegatutako kapitalen itzulketari erantzun ezin dion zenbatekoa denean, horiek baliabide publikoen ehuneko handi batera iristen direlako. Kanpo-zorraren krisiaz hitz egiten da ogasun publikoak munduko gainerakoen aurrean gehiegizko zorra duenean eta bere interesak eta amortizazioak ordaintzeko dibisarik ez duenean.

Atzerriko erakundeekin zorpetzeko arrazoiak

Hona hemen atzerriko erakunde batekin zorpetze larria izateko ohiko arrazoi batzuk:

• Hondamendi naturalak, epidemiak eta antzekoak, haien ondorioak arintzeko maileguak eskatzera behartzen dutenak.
• Merkatuetan aldaketak izateko arriskua edo beste arrazoi garrantzitsu batzuk kontuan hartu ez izanagatik porrot egin dezaketen ikerketa, industria eta abarretan egindako inbertsioak.
• Funtsen administrazio txarra, zeinak defizit iraunkorra sortzen duten eta defizit hori konpentsatzeko gero eta kanpoko baliabide gehiago behar diren.
• Gehiegizko zorrek izan ditzaketen ondorioekiko zabarkeria (nahitaezkoa), edo jaso aurretik aurrebaldintzarik ez izatea. Hala, egile batzuek diotenez, hala nola Marc Reffinotek, antzeko fenomenoa gertatu zen 1930eko hamarkadan, 1929ko krakaren ondoren, eta, esperientzia hori izan arren, nazioei berriro zorpetzeko aukera eman zitzaien.

Bartzelonako 2004ko Forumean, zor ez-duina deiturikoa proposatu zen, zeina zorra uzkurtu eta hartu ahal izan zen nahiz eta jakin arazo larriak eragingo zizkiola ekonomiari eta zor hori eskatzen zuen herrialdearen garapenari. Zor ez-duina deritzonaren betekizuna da, gainera, erakunde edo herrialde mailegu-emaileari ezinezkoa izango zaiola ez jakitea kreditu horrek hartzaileari eragingo dizkion ondorioak.

Kanpo-zorra barkatzea

XX. mendearen amaieran, pixkanaka, zor handiak astindutako gero eta herrialde gehiago agertzeak, gizarte-sektore askotan gero eta kontzientzia handiagoa eragin zuen kanpo-zorra hirugarren munduko herrialdeei barkatzeko beharra zor hori ordaintzeko gai ez ziren herrialdeei, alegia. Ideia horrek erresistentzia handia aurkitu zuen herrialde garatuetako sektore politiko kontserbadoreenen artean, ez baitzuten amore eman nahi mailegatutako dirua galtzean.

Ohikoa ez den arren, zenbait herrialdek zorra barkatu zieten beste batzuei (osorik edo zati batean), batez ere, gerra baten, hondamendi baten edo bere ekonomiari buruzko azterketa baten ondoren herrialdea berreraikitzen egoteagatik.

Espainiako estatuan, zorra 68.000 milioi dolarrekoa zen 1970ean Kanpo Zorra Indargabetzeko Herritarren Sarearen arabera. Hamarkada batean, zorra 577.000 milioi dolarreraino hazi zen; hala ere, oraindik onargarria izango zen kontratatu zuten baldintzak mantendu izan balira.

80ko hamarkada (garapenerako galdutako hamarkada gisa gogoratua) zorra ordainezina bihurtu zen, eta hainbesteko proportzioak hartu zituen, non aurrerapenerako oztopo nagusietako bat bihurtu baitzen. Hamarkada horretan, garapen bidean zeuden herrialdeek bilioi bat eta hirurehun mila milioi dolarreko faktura ordaindu zuten zorraren zerbitzua ordaintzeko.

Kanpo-zorraren arazoarekin 1998. eta 2000. urteen artean abiarazitako makro presio-kanpainaren ondoren, % 0,7arekin gertatutako antzeko zerbait gertatu da: lortutako lorpenek (oso partzialak eta iritzi publikoaren aurrean irudia garbitzera bideratuagoak sakoneko erreforma batera baino), eszeptizismoa eta etsipena eragin zituzten herritarren artean.

Bestalde, irailaren 11n New Yorkeko Dorre Bikietan izandako atentatuaren ondoren, nazioarteko egoerak, non Estatu Batuek beren nagusitasuna indartu nahi duten, kanpo zorraren arazoaren ikusgarritasuna lausotu du. Epe ertainean edo laburrean zorra barkatzea alferrikakoa izango litzatekeela ere uste da, nazioak berriro zorpetuko liratekeelako. Gorago aipatu gisa, Marc Reffinoten iritziz, 1930eko hamarkadan ere antzeko zerbait gertatu zen, eta, hala ere, berrogei bat urte geroago ahaztu egin zen^{[erreferentzia behar]}.

Hala ere, Iparraldeak Hegoaldearekin duen zor ekologikoaren azterketa ikuspegi berriak txertatzen joan dira, ingurumen-jasangarritasunarekin eta globalizazioan aldaketak egiteko eskakizunarekin bat egiten duen argumentu zabalago baten barruan, gero eta hain estankoak ez diren eta interkonektatuago dauden gizarte-mugimenduekin.

Nolanahi ere, zaintza-behatoki bihurtu diren hainbat erakundek irauten dute, eta gertutik aztertzen dute gaiaren egoera, konpontzetik oso urrun baitago. Espainiako estatuaren kasuan, 2003ko urtarrilaren amaieran, Caritasek, Oxfam Intermonek eta Globalizazioaren Zorraren Behatokiak txosten bat aurkeztu zuten Porto Alegren, gai horren aurrean Espainiako Estatuko Gobernuaren paralisia salatzeko proposamenekin.

Jesus Barcos adituaren arabera:

«

gaur egun ere zorrak erakusten du Hirugarren Mundu baten existentzia ez dela ulertzen Lehenaren erabakirik gabe.

»

Joan Paulo II.a aita santuak ere zorrari eraso zion, besteak beste baieztatzen:

«

Zorra kitatzea, noski, pobreziaren aurka borrokatzeko zereginik handienaren zati bat besterik ez da, eta herrialde txiroenetako biztanleek bizitzako oturuntzaren zati handiago bat izan dezaten ziurtatzearena. Zorra kitatzeko programekin batera, politika ekonomiko osasuntsuak eta gobernu ona sartu behar dira. Baina hori bezain garrantzitsua da (besterik ez bada) ezereztetik sortzen diren onurak jende pobreenarengana iristea giza gaitasunetan inbertsio-esparru sakon eta iraunkor baten bidez, batez ere hezkuntzan eta osasunean. Gizakia edozein nazio edo ekonomiako baliabiderik baliotsuena da.

»

(Aita Santuaren hitzaldia 2000ko Jubileoko ordezkaritzarekin, 1999ko irailaren 23an).

Kanpo estekak

• Datuak: Q461319