Aslî günah

Âdem ve Havva'nın günahının tasviri (Aziz Sofya Katedrali duvar süslemesi, Novgorod)

Orijinal günah; insanların doğum anından itibaren kusurlu, yenilenmeye ihtiyaç duyan bir doğaya sahip olduğunu ve günahkar davranışa eğilimi miras aldıklarını kabul eden Hıristiyan doktrinidir. İnancın İncil'deki temelleri Tekvin 3'e (Adem ve Havva'nın Cennet Bahçesi'nden kovulmasının hikâyesi), Mezmur 51:5'teki bir satıra ("Ben fesat içinde doğdum ve annem günah içinde bana hamile kaldı") ve Pavlus'un Romalılara Mektubu, 5:12-21'e ("Bu nedenle, nasıl günah bir adam aracılığıyla dünyaya girdiyse -ve ölüm de günah aracılığıyla dünyaya girdi- ve bu şekilde ölüm tüm insanlara geldi, çünkü hepsi günah işledi...") dayanmaktadır.

İnanç, 3. yüzyılda ortaya çıkmaya başladı ancak "orijinal günah" (Latin: peccatum originale) ifadesini kullanan ilk yazar Hippo Augustine (354-430) ile tam olarak şekillendi. Augustinus'tan etkilenen Kartaca (MS 411-418) ve Orange (MS 529) konseyleri, Kilise'nin resmi sözlüğüne orijinal günahla ilgili teolojik spekülasyonlar getirdi.

Martin Luther ve John Calvin gibi Protestan reformcular, orijinal günahı şehvetle (veya "zararlı arzu") eş gördüler ve bunun vaftizden sonra bile devam ettiğini, iyilik yapabilme özgürlüğünü tamamen yok ettiğini doğrularken orijinal günahın ayrıca, günah işleme kabiliyeti hariç tüm özgür iradeyi yok ettiğini ileri sürdüler. Roma Katolik Kilisesi'nin 1653'te sapkın ilan ettiği Jansenist hareket de, orijinal günahın irade özgürlüğünü yok ettiğini iddia etti. Bunun yerine Katolik Kilisesi şunu beyan etti: "Vaftiz, Mesih'in lütfunu insanlara bağışlayarak ilk günahı yok sayar ve insanı Tanrı'ya geri döndürür. Ancak doğa için sonuçlar, zayıflamış ve kötülüğe meyilli insanoğlunda süregelerek onu ruhsal bir mücadeleye zorlar" ve "Adem'in düşüşüyle zayıflayan ve eksiltilmiş bu özgür irade, insalık için henüz yok edilmemiştir."

Doktrinin Tarihi

Kutsal kitaplardaki arka plan ve ilk gelişmeler

Michelangelo'nun, Sistine Şapeli tavanından, Adem ve Havva'nın günahını resmettiği tablo

Yahudilik, insan doğasını bir tür orijinal günah tarafından geri döndürülemez şekilde kirlenmiş olarak görmez çünkü Havari Pavlus Adem'in eylemi, günah ve ölümün insanlığın doğal kaderi haline geldiği bir etkiyle sonuçlanmıştır.

Erken Hristiyanlığın, 4. yüzyıldan önce kesin bir orijinal günah doktrini yoktu. Fikir, Yeni Ahit'in yazılmasından sonraki yüzyıllarda, ilk Kilise babalarının yazılarıyla adım adım gelişti. Didache, Hermas'ın Çobanı ve Barnabas'ın Mektubu'nun yazarları, tümü 1. yüzyılın sonlarından veya 2. yüzyılın başlarından, çocukların günahsız doğduklarını varsaydılar; Aynı dönemden Romalı Clement ve Antakyalı Ignatius, evrensel günahı doğal kabul ettiler ancak kökenini açıklama gereği duymadılar; 2. yüzyılın sonlarında İskenderiyeli Clement, günahın Adem'den miras kaldığını öne sürse de nasıl kaldığını söylemedi.

Orijinal günahın İncil'deki temelleri genellikle aşağıdaki parçalarda bulunur. Bunların ilki ve sonuncusu günahın neden "orijinal" olarak tanımlandığını açıklar:

• Yaratılış 3, Adem ve Havva'nın Cennet Bahçesi'nden kovulmasının hikâyesi;
• Mezmur 51:5, "Ben fesat içinde doğdum ve günah içinde annem bana hamile kaldı";
• Pavlus'un Romalılara Mektubu, 5:12-21, "Bu nedenle, nasıl günah bir adam aracılığıyla dünyaya girdiyse -ve ölüm de günah aracılığıyla dünyaya girdi- ve bu şekilde ölüm tüm insanlara geldi, çünkü hepsi günah işledi..."

Cennet Bahçesi'nin öyküsü Tekvin 3, seks ile Adem ve Havva'nın itaatsizliği arasında hiçbir ilişki kurmaz; ne yılan Şeytan'la ilişkilendirilir, ne de "günah", "yüz çevirme", "isyan" ya da "suçluluk" gibi kelimeler kullanılır . Mezmur 51:5'in sözleri şöyledir: "İşte bak, ben fesat içinde doğdum ve günah içinde annem bana hamile kaldı". Fakat konuşmacı günahkârlığının izini gebe kalınan ana kadar sürerken, bunun tüm insanlığa uygulanabileceği fikrini destekleyebilecek az şey vardır. Romalılar'da Pavlus, "günahın tek bir adam (yani, Adem) aracılığıyla dünyaya girdiğini" yazarken kastettiği Tanrı'nın, Adem'in yaptıkları için sonraki nesilleri cezalandırdığı değil; Adem'in hikâyesinin tüm insanlığı temsil ettiğidir.