İçeriğe atla

Çok uluslu şirket

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Çok uluslu şirket, en az iki ülkede üretim ve hizmet sunan şirkettir. Bazı büyük çok uluslu şirketin bütçeleri pek çok küçük ülkeyi geçmektedir. Dünyanın en büyük 100 ekonomisinden 51'i çok uluslu şirketlerdir. Uluslararası ilişkilerde, ekonomik güçleri, geniş finansal kaynakları ve lobi çalışmaları sayesinde güçlü bir etkileri vardır.

Çok uluslu şirketler, finansal küreselleşme sürecinde çok önemli bir rol oynadılar. Ellerindeki büyük yatırım kapasiteleri sebebiyle devletler çok uluslu şirketleri kendi ülkelerine çekebilmek için düşük vergiler, rahat çevre ve iş yasaları uygulamaya başladı ve bir süre sonra da bu bir yarışa dönüştü. Doğrudan yabancı yatırımın birincil kaynağı oldukları için özellikle az gelişmiş ve gelişmekte olan devletlerin ekonomileri ve sosyal politikaları üzerindeki etkileri devam etmektedir.

Tarih

[değiştir | kaynağı değiştir]

Sömürgecilik

[değiştir | kaynağı değiştir]

Çokuluslu şirketlerin tarihi sömürgecilik tarihi ile başladı. İlk çokuluslu şirketler sömürge "fabrikaları" veya liman şehirleri kurmak için kuruldu.[1] Ana ülke ve sömürgeleri arasındaki ticareti sürdürmenin yanı sıra, İngiliz Doğu Hindistan Şirketi, yerel hükûmet yetkilileri ve Hindistan'daki kendi ordusuyla kendi başına bir yarı-hükûmet haline geldi.[2][3] İki ana örnek British East India Company ve Dutch East India Company (VOC) idi. Diğerleri arasında Swedish Africa Company (Türkçe: İsveç Afrika Şirketi) ve Hudson's Bay Company yer aldı.[4] Bu ilk şirketler uluslararası ticaret ve keşifle uğraştı ve ticaret yerleri kurdu.[5]

Hollanda hükûmeti VOC'yi 1799'da devraldı. 19. yüzyılda ise diğer hükûmetler, en çok İngiliz Hindistan'ında olmak üzere giderek daha çok özel şirketi devraldı.[6] Dekolonizasyon sürecinde, Avrupalı sömürgeci ayrıcalıklı şirketleri dağıtıldı. Son sömürge şirketi Mozambique Company’de 1972'de dağıldı.[5]

Madencilik

[değiştir | kaynağı değiştir]

Altın, gümüş, bakır madenciliği ve özellikle petrol ana faaliyetleri eski dönemlerde ve günümüzde de öyledir. İspanya hükûmetinden kükürt ve bakır madenlerinin satın alınmasıyla başlayan 1873'te kurulan Rio Tinto şirketi gibi uluslararası madencilik şirketleri 19. yüzyılda Britanya'da öne çıktı. Halen Londra ve Melbourne Avustralya'da bulunan Rio Tinto, birçok satın alma yaptı ve alüminyum, demir cevheri, bakır, uranyum ve elmas madenciliği için küresel olarak büyüdü.[7]

Güney Afrika'daki Avrupa madenleri 19. yüzyılın sonlarında açılmaya başladı, altın ve dünya pazarı için diğer mineraller, yerel halk için işler ve şirketler için iş ve karlar oluşturdu.[8] Cecil Rhodes (1853–1902), 1890-1896 döneminin Güney Afrika Başbakanı olan birkaç iş adamından biriydi. Madencilik şirketleri arasında British South Africa Company ve De Beers vardı. İkinci şirket, küresel elmas pazarını Güney Afrika'daki üssünden fiilen kontrol ediyordu.[9]

Petrol

[değiştir | kaynağı değiştir]

"Yedi Kız Kardeş", 1940'ların ortasından 1970'lerin ortalarına kadar küresel petrol endüstrisi hakimi olan yedi çok uluslu şirket için ortak bir terimdi.[10]

  • Anglo-Iranian Oil Company (başlangıçta Anglo-Persian; şimdi BP)
  • Royal Dutch Shell
  • Standard Oil Company of California (SoCal, daha sonra Chevron)
  • Gulf Oil (artık Chevron ile birleştirildi)
  • Texaco (artık Chevron ile birleştirildi)
  • Standard Oil Company of New Jersey (Esso, daha sonra Exxon, şimdi ExxonMobil'in bir parçası)
  • Standard Oil Company of New York (Socony, daha sonra Mobil, şimdi ExxonMobil'in bir parçası)

1973 Petrol Krizi öncesinde, Yedi Kız Kardeş dünyanın petrol rezervlerinin yaklaşık yüzde 85'ini kontrol ediyordu. 1970'lerde, büyük petrol şirketlerine ait olan büyük rezervlere sahip çoğu ülke rezervlerini kamulaştırdı. O zamandan beri, endüstri hakimiyeti OPEC karteli ve Saudi Aramco, Gazprom (Rusya), China National Petroleum Corporation, National Iranian Oil Company, PDVSA (Venezuela), Petrobras (Brezilya) ve Petronas (Malezya) gibi devlete ait petrol ve gaz şirketlerine geçti.[11] 2012'ye kadar dünyanın bilinen petrol rezervlerinin yalnızca %7'si özel uluslararası şirketlerin dizginlerini serbest bırakan ülkelerdeydi. %65'i, bir ülkede faaliyet gösteren ve BP, Shell, ExxonMobil ve Chevron gibi çok uluslu şirketlere petrol satan devlete ait şirketlerin elindeydi.[12]

Üretim

[değiştir | kaynağı değiştir]

1930'lara kadar çokuluslu şirketlerin uluslararası yatırımlarının yaklaşık 4/5'i birincil sektörde, özellikle madencilik (özellikle petrol) ve tarımda (kauçuk, tütün, şeker, palmiye yağı, kahve, kakao, tropikal meyveler) yoğunlaşmıştı. Çoğu Üçüncü Dünya kolonilerine gitti. Bu, 1945'ten sonra yatırımcıların sanayileşmiş ülkelere yönelmesi ve imalata (özellikle yüksek teknolojili elektronik, kimyasallar, ilaçlar ve araçlar) ve ayrıca ticarete yatırım yapmasıyla çarpıcı biçimde değişir.[13]

İsveç'in önde gelen imalat şirketi, makine rulmanlarının lider üreticisi SKF idi. Uluslararası ticaretini genişletmek için 1966'da İngilizce dilini kullanması gerektiğine karar verdi. Üst düzey yetkililer, çoğunlukla İsveçli olmakla birlikte, tüm önemli dahili belgelerde İngilizce öğrenilenlerin tümü, çokuluslu şirketlerin ortak dili olan İngilizceydi.[14]

Londra'daki Unilever genel merkezi

Unilever

[değiştir | kaynağı değiştir]

Önde gelen çok uluslu bir üretici, merkezi Londra'da bulunan bir Hızlı tüketim malları şirketi olan Unilever'dir. Ürünleri birçok gıdanın yanı sıra vitaminler, takviyeler, çay, kahve, temizlik maddeleri, su ve hava temizleyicileri, evcil hayvan maması ve kozmetik ürünleri içerir. Unilever, dünyanın en büyük sabun üreticisidir.[15] Unilever'in ürünleri 190 ülkede satılır.[16]

Unilever, 2020'de 51 milyar euro ciro ile 400'den fazla markaya sahiptir.[17] Şirket üç ana bölüme ayrılmıştır: Yiyecekler ve İçecekler; Evde bakım; ve Güzellik ve Kişisel Bakım. Çin, Hindistan, Hollanda, Birleşik Krallık ve Amerika Birleşik Devletleri'nde araştırma ve geliştirme tesisleri vardır.[18]

Unilever, 1929'da Hollandalı margarin üreticisi Margarine Unie ile İngiliz sabun üreticisi Lever Brothers'ın birleşmesiyle kuruldu. 1950'den sonra ürünlerini giderek çeşitlendirdi ve operasyonlarını dünya çapında büyüttü. Lipton (1971), Brooke Bond (1984), Chesebrough-Ponds (1987), Best Foods (2000), Ben & Jerry's (2000), Alberto-Culver (2010), Dollar Shave Club (2016) ve Pukka Herbs (2017).

Mevcut durum

[değiştir | kaynağı değiştir]
Toyota, merkezi Japonya'nın Toyota City kentinde bulunan dünyanın en büyük çok uluslu şirketlerinden biridir.
Toyota, merkezi Toyota City, Japonya'da bulunan dünyanın en büyük çok uluslu şirketlerinden biridir.

Çok uluslu şirket (ÇUŞ) genellikle, çeşitli ülkelerde mal veya hizmet üreten veya satan bir ülkede kurulmuş büyük bir şirkettir.[19] ÇUŞ'ların paylaştığı iki ortak özellik, büyüklükleri ve dünya çapındaki faaliyetlerinin ana şirketler tarafından merkezi olarak kontrol edilmesidir.[20]

  • Mal ve hizmetlerin İthalatı ve ihracatı
  • Yabancı bir ülkede önemli yatırımlar yapmak
  • Dış pazarlarda lisans alım ve satımı
  • Fason üretim ile meşgul olmak — yabancı bir ülkedeki yerel bir üreticinin ürünlerini üretmesine izin vermek
  • Yurtdışında üretim tesisleri veya montaj operasyonları açmak

ÇUŞ'ler küresel varlıklarından çeşitli şekillerde kazanç sağlayabilirler. Her şeyden önce, çok uluslu şirketler, Ar-Ge harcamalarını ve reklam maliyetlerini küresel satışlarına yayarak, küresel satın alma gücünü tedarikçiler üzerinde bir havuzda toplayarak ve teknolojik ve minimum ek maliyetlerle yönetsel bilgi birikimlerini küresel ölçekte kullanarak ölçek ekonomisinden yararlanabilirler. Ayrıca, ÇUŞ'lar küresel varlıklarını bazı gelişmekte olan ülkelerde bulunan düşük fiyatlı işgücü hizmetlerinden yararlanmak ve gelişmiş yabancı ülkelerde bulunan özel Ar-Ge yeteneklerine erişim kazanmak için kullanabilirler.[21]

Etkili bir şekilde "devletsiz" aktörler oldukları düşünüldüğünde, çokuluslu şirketlerin davranışları üzerindeki ahlaki ve yasal kısıtlamalar sorunu, yirminci yüzyılın sonlarında ortaya çıkan birkaç acil küresel sosyoekonomik sorundan biridir.[22]

Potansiyel olarak, toplumun modern şirketler üzerindeki yönetişim sınırlamalarını analiz etmek için en iyi kavram "vatansız şirketler" kavramıdır. En azından 1991 gibi erken bir tarihte Business Weekte ortaya atılan kavram, 1993'te teorik olarak netleştirildi: vatansız bir şirketi tanımlamaya yönelik ampirik bir strateji, demografik analiz ve ulaşım araştırması arasındaki kesişme noktasında analitik araçlarla birliktedir. Bu kesişim lojistik yönetimi olarak bilinir ve kaynakların hızla artan küresel hareketliliğinin önemini açıklar. Çok uluslu şirketlerin uzun bir analiz tarihinde, dünya çapında kaynak malzeme ihtiyaçlarının gerçeklerini karşılayan ve tek tek ülkeler için ürünler üretip özelleştiren şirketler olan vatansız şirketler çağının yaklaşık çeyrek asırındayız.[23]

İlk çok uluslu ticari kuruluşlardan biri olan East India Company 1601'de kuruldu.[24] Doğu Hindistan Şirketi'nden sonra, 20 Mart 1603'te kurulan ve yaklaşık 200 yıl boyunca dünyanın en büyük şirketi olacak olan Hollanda Doğu Hindistan Şirketi geldi.[25]

Çok uluslu şirketlerin temel özellikleri şunlardır:

  • Genel olarak, doğrudan yabancı yatırım veya birçok ülkede kurulmuş bağlı kuruluşlar veya şubeler satın alma yolunda ana gövde olarak büyük şirketlerin ulusal bir gücü vardır;
  • Genellikle eksiksiz bir karar verme sistemine ve en yüksek karar alma merkezine sahiptir, her bir yan kuruluş veya şube, farklı özelliklerine ve karar verme işlemlerine göre kendi karar verme organına sahiptir ancak kararı en yüksek karar alma merkezine bağlıdır;
  • ÇUŞ'lar maksimum kar elde etmek için dünya çapında ve rasyonel üretim düzeninde, profesyonel sabit noktalı üretimde, sabit noktalı satış ürünlerinde pazarlar ararlar;
  • Güçlü ekonomik ve teknik gücü, hızlı bilgi aktarımı ve hızlı sınır ötesi transferler için finansman sağlaması nedeniyle, çok uluslu şirketin dünyada daha güçlü rekabet gücü vardır;
  • Birçok büyük çokuluslu şirket, ekonomik ve teknik güç veya üretim avantajları nedeniyle bazı alanlarda değişen derecelerde tekele sahiptir.

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Oscar Gelderblom, Abe De Jong, and Joost Jonker, "The formative years of the modern corporation: The Dutch East India Company VOC, 1602–1623." Journal of economic history 73.4 (2013): 1050-1076.
  2. ^ Alex Jeffrey, and Joe Painter, "Imperialism and Post colonialism." in Political Geography: An Introduction to Space and Power (London: SAGE, 2009) pp. 174-75.
  3. ^ Nick Robins, This Imperious Company: The Corporation That Changed the World How the East India Company Shaped the Modern Multinational (London: Pluto, 2006) pp. 24-25.
  4. ^ Stephen A. Royle, Company, Crown and Colony: The Hudson's Bay Company and Territorial Endeavor in Western Canada (London: I.B. Tauris, 2011).
  5. ^ a b Micklethwait, John, and Adrian Wooldridge, The company: A short history of a revolutionary idea (New York: Modern Library, 2003).
  6. ^ Nick Robins, Nick. The Corporation That Changed the World How the East India Company Shaped the Modern Multinational. London: Pluto, 2006. 145.
  7. ^ Charles E. Harvey, The Rio Tinto Company: an economic history of a leading international mining concern, 1873-1954. (Alison Hodge, 1981).
  8. ^ Francis Wilson, "Minerals and migrants: how the mining industry has shaped South Africa." Daedalus 130.1 (2001): 99-121 online 5 Şubat 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  9. ^ Robert I. Rotberg, The Founder: Cecil Rhodes and the Pursuit of Power. (Oxford University Press, 1988).
  10. ^ Anthony Sampson, The Seven Sisters: The Great Oil Companies and the World They Shaped (1975) online
  11. ^ See Daniel Yergin, The Prize: The Epic Quest for Oil, Money and Power (1991' revised 2009) online
  12. ^ Allen, David (26 Nisan 2012). "Why Should Bahamas Be In 7% Oil Minority?". The Tribune. 24 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2017. 
  13. ^ John H. Dunning and Sarianna M. Lundan, Multinational Enterprises and the Global Economy (2nd ed. 2008) pp 37–39.
  14. ^ Christopher Tugendhat, The Multinationals (1973) p 147.
  15. ^ "UK aid and Unilever to target a billion people in global handwashing campaign". Gov.uk. British Government. 23 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mart 2020. 
  16. ^ "Our approach to sustainability". Unilever. 2 April 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 March 2015. 
  17. ^ "About Unilever". 29 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Kasım 2016. 
  18. ^ Unilever R&D Locations 9 Şubat 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Unilever, viewed 19 December 2013
  19. ^ Doob, Christopher M. (2014). Social Inequality and Social Stratification in US Society. Pearson Education Inc. 
  20. ^ "Role of Multinational Corporations". T. Romana College. 27 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2019. 
  21. ^ Eun, Cheol S.; Resnick, Bruce G. (2014). International Financial Management,6th Edition. Beijing Chengxin Weiye Printing Inc. 
  22. ^ Koenig-Archibugi, Mathias. "Transnational Corporations and Public Accountability" (PDF). Gary 2004: 106. 22 Şubat 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Şubat 2016.  Krugman, Paul (20 Mart 1998). "In Praise of Cheap Labor: Bad Jobs at Bad Wages Are Better than No Jobs at All". Slate. Erişim tarihi: 2 Şubat 2016. [ölü/kırık bağlantı]
  23. ^ Holstein, William J. et al., "The Stateless Corporation", Business Week (May 14, 1991), p. 98. Roy D. Voorhees, Emerson L. Seim, and John I. Coppett, "Global Logistics and Stateless Corporations", Transportation Practitioners Journal 59, 2 (Winter 1993): 144-51.
  24. ^ "GlobalInc. An Atlas of The Multinational Corporation" Medard Gabel & Henry Bruner, New York: The New Press, 2004. ISBN 1-56584-727-X". 22 Aralık 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  25. ^ http://www.kb.nl/dossiers/geschiedenis/dossier-voc-1602-1799 19 Eylül 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Hollanda Ulusal Kütüphanesi'nde VOC (Felemenkçe)
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Çok_uluslu_şirket&oldid=33286024" sayfasından alınmıştır