Rezolucija 713 Vijeća sigurnosti Ujedinjenih nacija

Vijeće sigurnosti Ujedinjenih nacija
Rezolucija broj 713
Vijeće sigurnosti Ujedinjenih nacija; Rezolucija broj 713
	SFRJ
Datum	25. septembar 1991.
Sjednica	3009
Oznaka	S/RES/713 (Dokument)
Glasanje
Tema	SFRJ
Rezultat	usvojeno
Sastav Vijeća sigurnosti 1991. godine
Stalne članice	Kina; Francuska; Ujedinjeno Kraljevstvo; Sovjetski Savez; Sjedinjene Američke Države;
Nestalne članice	Austrija; Belgija; Obala Slonovače; Kuba; Ekvador; Indija; Rumunija; Jemen; Zair; Zimbabve;
	← 712 714 → ; Spisak rezolucija iz 1991.
	p; r; u;

Rezolucija 713 Vijeća sigurnosti Ujedinjenih nacija je donesena 25. septembra 1991, u Vijeću sigurnosti Ujedinjenih nacija na 3009. sjednici jednoglasnim usvajanjem svih petnaest članica Vijeća. Ovom su rezolucijom, a na osnovu VII poglavlja Povelje Ujedinjenih nacija, uvodi embargo na uvoz oružja i vojne opreme za Socijalističku federativnu republiku Jugoslaviju, a zbog izbijanja oružanih sukuba koji su nastali političkim rascjepom tadašnjih republika SFRJ. Ova Rezolucija je prva, koja za temu ima raspad Jugoslavije u devedesetim godinama prošlog stoljeća.^[1]

Sadržaj

Na inicijativu Evropske unije i Organizacije za evropsku sigurnost i saradnju u saradnji sa Vladom SFRJ, ovom se rezolucijom pokušali smiriti oružani sukobi koji su nastali 1991. otcjepljenjem Slovenije, zatim Hrvatske i na kraju Bosne i Hercegovine od SFRJ. Za provođenje rezolucije bio je zadužen tadašnji generalni sekretar UN peruanski general Javier Pérez de Cuéllar Zahtjevan je prekid neprijateljstava, a pogotovo u oružanim sukobima, koji su nastali formiranjem Teritorijalne odbrane Slovenije, Zbor narodne garde i jedinica Ministarstva unutrašnjih poslova u Hrvatskoj, kao i naoružavanja Teritorijalne odbrane Bosne i Hercegovine i Hrvatskog vijeća odbrane u dijelovima Bosne i Hercegovine sa većinskim hrvatskim stanovništvom, kao i niza paramilitarnih organizacija. Oružje je nabavljano ilegalno iz skladišta bivšeg Sovjetskog Saveza i tajnim kanalima dopremano u te tri zemlje. Rezolucija je predstavljala opasan presedan kojim se od tada pa nadalje za čitavo vrijeme trajanja sukoba rukovodila međunarodna zajednica. Ova slabost nije prošla nezamijećena od strana u sukobu, te se pokazala kao izuzetno štetna za mirovne pregovore koji su vođeni pod evropskom zastavom, a kad su ovi propali, pod patronatom samih Ujedinjenih nacija. Bilo je jasno da je smjer političkog procesa bio definisan znatno ranije u sukobu.^[2] Za razliku od državnih institucija novih zemalja, pobunjeni Srbi u Srpskoj Krajini u Hrvatskoj su dobijali oružje od JNA, dok je u Bosni i Hercegovini u općinama u kojima je SDS osvojila vlast, oružje djeljeno iz skladišta TO BiH, a kasnije povlačenjem jedinica JNA iz Hrvatske i Srbije, dijeljeno lokalnom stanovništvu od strane JNA. Rezolucija je vrijedila za sve otcjepljene zemlje i nakon osamostaljenja, dok je Vlada Republike Bosne i Hercegovine, rezoluciju proglasila nevažećom, prestankom postojanja SFRJ.^[3]

Tekst

Također pogledajte

Reference

^ Ceulemans, Carl (2005). Reluctant justice: a just-war analysis of the international use of force in the former Yugoslavia (1991–1995). ASP / VUBPRESS Brussels. str. 41. ISBN 978-90-5487-399-0.
^ GENOCID U KONTINUITETU Univerzitet u Sarajevu Institut za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava, Sarajevo 2011.
^ Bedjaoui, Mohammed (1994). The new world order and the Security Council: testing the legality of its acts. Martinus Nijhoff Publishers. str. 51. ISBN 978-0-7923-3434-7.

Vanjski linkovi

Tekst rezolucije na UNHCR.org (en)

Logo Wikizvora

Wikizvor ima izvorni tekst: :s:en:United Nations Security Council Resolution 713

[1] Ceulemans, Carl (2005). Reluctant justice: a just-war analysis of the international use of force in the former Yugoslavia (1991–1995). ASP / VUBPRESS Brussels. str. 41. ISBN 978-90-5487-399-0.

[UNSA-2] GENOCID U KONTINUITETU Univerzitet u Sarajevu Institut za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava, Sarajevo 2011.

[3] Bedjaoui, Mohammed (1994). The new world order and the Security Council: testing the legality of its acts. Martinus Nijhoff Publishers. str. 51. ISBN 978-0-7923-3434-7.

[1]

[2]

[3]